Hoe een tent doet wat Marie Kondo niet kon

Heel de ontspullenhype waaide moeiteloos aan mij voorbij. In de winter willen de muren wel eens wat dichter kruipen, maar over het algemeen past alles wat we hebben spullengewijs prima in ons huis.
Marie Kondo en companie mogen verkondigen wat ze wilden, de drang om door het huis te zwiepen met enkele kartonnen dozen in mijn kielzog had ik nog nooit gevoeld.

Dat wil zeggen, tot we op reis gaan met tent en luchtmatrassen. Steeds laden we slechts het minimum van wat we niet kunnen missen in en steeds blijkt dat nog altijd teveel. De twee bakken speelgoed voor de kroost bleken alleen nuttig om vierkant in de weg te staan en ondertussen hier en daar wat blauwe plekken op de schenen uit te delen. De citronellakaarsen die niet mochten aangestoken worden in een kurkdroog natuurgebied, smolten spontaan in de tent en drenkten een vol doosje zaklampjes en batterijen in hun kaarsvet. Oh well, weer wat minder bagage op de terugweg.

Leven in een tent die niet meer vraagt dan een occasionele zwiep van de bezem om het droge gras buiten te werken en een achteloos achtergelaten hoopje kleren op de juiste hoop kiezen, ik zou het gewoon kunnen worden. (als het vakantie is en elke dag 35 graden of meer).

Het is eenmaal terug thuis dat het begint de wringen. Niet de eerste dagen, dan geniet ik van de voordelen van een bed dat niet om de twee dagen moet opgepompt worden (memo to me: koop eens een nieuwe luchtmatras), een frigo waar meer dan twee flessen water en de worstjes voor op de barbecue in passen en een badkamer binnen handbereik.

Maar na enkele weken gaan de kamers en kasten vol zooi me irriteren. En voor ik het zelf goed besef zwiep ik door het huis met een stapel kartonnen dozen in mijn kielzog. Ik stapel de gang vol met dozen vol te kleine kleding. Ik zet de speelgoedkast op een strikt dieet en kijk met lede ogen toe hoe mijn kroost de helft van het verbannen speelgoed verontwaardigd terug in het rek zet (daar spelen wij WEL nog mee). Ik ga rigoureus door mijn boekenkast, maar duw de stapel kleuterknutselwerkjes in een doos ergens op zolder. Ik kan veel weggooien, maar sentiment blijkt een brug te ver voor mij en mijn kartonnen dozen.

Ik schrijf ons in voor de plaatselijke rommelmarkt en neem me heilig voor alle niet verkochte spullen linea recta naar de kringwinkel te brengen.

Sommigen hebben Marie Kondo nodig.
Mij moet je duidelijk niet te lang onder een tentzeil laten kamperen.

Offline

Kamperen is een weegschaal.

Aan de ene kant heb je de auto die moet volgestouwd worden. Niet alleen met kleren en andere noodzakelijke dingen zoals boeken, kubb-spel en luchtmatrassen om op te dobberen in het zwembad. Maar ook met een heel hebben en houden aan tent, tafels, stoelen en kookgerei. Na een rit van 1700 km moet dat hele hebben en houden ook nog geïnstalleerd worden. Ja, ook als het 's avonds nog steeds 30° is. Dan zie je het beter als een gratis sauna als je onder het tentzeil staat te kibbelen omdat "iemand" tentstokken niet sorteerde en ze nu niet kan aan geven.
En zelfs in het best dichtgeritste compartiment van de tent weten de muggen je te vinden. Of beter, de jongste. Het kind werd ei zo na opgevreten door de plaatselijke insectenpopulatie. Gelukkig bracht het plaatselijke insectenspul wat soelaas en marineerden we haar elke morgen van kop tot teen erin.

Aan de andere kant heb je - als je een beetje zoekt - een weergaloos uitzicht. De glooiingen van Italië, een kabbelend riviertje met wat schapen op de achtergrond, een uitgestrekte wei met vier paarden, om maar iets te noemen.
Of -zoals dit jaar - een oud Spaanse stadje dat zich aan de helling van de heuvel vastklampte.
Er zijn altijd voldoende bomen om een hangmat onder te hangen en meestal hollen er op een camping voldoende leeftijdsgenootjes rond zodat entertainmentcentrum mama en papa even enkele uren rust krijgen.

Kamperen zou geen kamperen zijn zonder een keer wakker te worden en voelen dat je luchtmatras geen adem meer over had. In je pyjama over het terrein sloffen om water te tanken voor die ene onmisbare koffie 's morgens. Of binnensmonds vloeken als je net iemand voor je de laatste douchedeur ziet dichttrekken.
Maar los van dat alles sloeg de wijzer weer zonder fout door naar de goede kant.
En moet ik nu even wennen dat ik gewoon op het knopje van de espressomachine moet duwen voor dat eerste onmisbare kopje koffie in de morgen.


We sloegen onze tent op bij Villa Carmen. Een minicamping op een steenworp van Bocairent, een uurtje rijden van Valencia. 
Als je op zoek bent naar rust, een magnifiek uitzicht en fantastische tips van lieve uitbaters, dan is dit een aanrader.

10 things about summer #kruimelssummer

In de hoek staan ze klaar. Twee tot aan de rits toe gevulde rugzakken. De vraag van morgen zal zijn of ze niet omkukelen, mijn twee, met de complete leerstof van respectievelijk het 3e en het 5e op hun rug.
We kijken allemaal anders naar 1september. De oudste verlangt naar de vertrouwde biotoop van school, speelplaats en vriendjes. De jongste ging vertwijfeld naast haar gekafte boeken zitten en legde voor de vorm even haar hoofd op de stapel.
'Binnen een jaar zit dit allemaal in mijn hoofd.'
En ik neig dit jaar meer naar 'och neen' dan naar 'oef' omdat deze zomer vol zat met alles waar mijn hoofd van gaat bruisen en het vuurwerk beperkt bleef.

Een klein stukje hemel

Ook met een rechterknie achter je linkeroor geplooid, raak je op je vakantiebestemming. (Hetzij ietwat dubbelgeklap en het vroeg een extra rondje stappen om alle vouwen weer uit mijn rug te strijken.)

Dit jaar sloegen we onze tent op in een klein stukje hemel. Weggestopt in de schaduw van grote eiken met uitzicht op de wijngaarden. Slechts plaats voor een handjevol campingbezoekers en voor de rest ruimte om te spelen, te rennen, te joelen, te zwemmen, insecten te vangen en te bestuderen, te luieren en lummelen. Toegegeven, ik moest eventjes zoeken naar twee bomen die dicht genoeg bij elkaar stonden om mijn hangmat te dragen, maar eenmaal dat euvel verholpen was, kon ik dit stukje hemel op geen enkel tekort meer betrappen.

Campingkind

Alleen op de camping is afwas zo kleurrijk (en ook ontspannend) 

Zeejong verenigd met de golven

Volgend jaar nemen we twee hangmatten mee

Tokkie, helft van het kippenroversduo Tokkie & Kokkie. Pikken je brood in zodra je niet kijkt. 

Visserscabanes zover het oog reikt

Zo mooi zijn ze thuis nooit. 

Tegen veel van mijn vakantieprincipes in lieten we heel wat plannen vliegen in de wind. Vaak deden we bommetjeswedstrijd in plaats van een mooie wandeling. Verdween de kroost in het speelbos met geitjes in plaats van de auto op weg om een stadje te bezoeken. De kratten met reisspelletjes en kleurboeken kwamen slecht sporadisch uit. Bestofte kinderen die met hooibalen een huis gebouwd hadden, des te meer.
Ik denk dat ik wat stil heb staan staren naar de dorre rechthoek waar onze tent stond onder de bomen, Het is moeilijk afscheid nemen van kleine stukjes hemel.

Origami voor gevorderden

De laatste weken groeiden de stapeltjes in ons huis zienderogen aan. Stapeltjes tent, tafeltjes en stoeltjes, kleren, speelgoed, luchtmatrassen en handdoeken doken overal in het huis op. De gang dreigde even dicht te slibben, tot we op tijd een noodopslagplaats in de berging openden.
En dan komt altijd het moment dat de hoop die mee moet op reis, naast de auto die je naar de bestemming zal brengen, gedeponeerd wordt.
Een uitdagend moment, zeker sinds we kamperen. 'Origami met bagage en auto' noemen we het sinds kort. Want als je handdoeken rond schepjes plooit kan je die makkelijk tussen de koelbox en het kampeertafeltje schuiven. Schoenenparen haal je uit elkaar en berg je respectievelijk op bij het reservewiel en tussen de pootjes van de klapstoelen in de dakkoffer.
Maar ook dit jaar is het weer gelukt.
Ik hoef alleen de rit lang mijn adem in te houden en mijn rechterbeen over mijn schouder plooien. Eitje!

#kruimelssummer

Op 1 september kaft ik boeken. Snor ik doosjes op waar er letters en cijfers in bewaard moeten worden. Diep ik turnzakken op en vul een stortvloed aan schoolbriefjes in.

Op 2 september valt mijn kwartje eindelijk. De zomer (lees vakantie) is voorbij. De herinneringen beginnen al aan de randjes op te krullen en te rafelen. Nadat de kroost mooi op tijd richting bed gestuurd werd (dat dan wel weer) diep ik ze op en kijk genietend terug. 

Druk aan het werk aan zijn eigen Minion-leger

Uitwaaien

View beats rain, toen wel nog. De dag nadien gleden we net onze berg niet af door overvloedige regen. 

Het kan altijd nog iets schever

Beste verjaardagscadeau ooit! Ook het hangmatgezelschap viel mee. 

Zoek de kroost

Campingkeuken

Zij zoeken de schatten

heel veel schatten 

en ik bewaak ze

Zelfs op de koudste augustusdagen blijft dit herfstkind volharden met blote armen, benen en voeten. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Veel regen betekent ook veel regenbogen. 

In de tent #2

In een tent zoemt al eens een vlieg rond of beukt een wesp woest tegen het plastieken raampje om buiten te raken. In een tent moet je niet verbaasd zijn dat er een kolonie mieren zich onder je tas vol kleren nestelde. Of als er bij thuiskomst een handvol oorwormen van het grondzeil tuimelt.
Geen erg.
Ik heb daar een knopje in mijn hoofd voor ontwikkeld. Zolang er geen insectenleger over mijn luchtmatras en slaapzak marcheert, storen ze mij niet. (En gelukkig kan het slaapcompartiment in onze tent hermetisch afgesloten worden als het op kriebelbeesten aankomt.)
Mijn kroost moet nog werken aan dat knopje. KleineMeid zat de eerste dag met opgetrokken benen en wijd opengesperde ogen in het campingstoeltje. 'Er loopt hier iets!' (Spoiler: het kwam goed. De derde dag bouwde ze huisjes voor de mieren)
KleineVent keerde dit jaar compleet van kamp. Van compleet panisch voor alles dat kruipt en vliegt naar collectioneur en kenner eerste klas. Met dank aan het campingvriendje R. met twee biologen als ouders.
'Er hangt een vlinderlarf aan hun tent en hij heeft al vijf zweefvliegen gevangen. Die zien er een beetje uit als een wesp, maar die kunnen niet steken. Ze hebben ook een citroenvlinder gevonden en een icarusblauwtje gezien.'
'....'

Memo to me. Volgend jaar nemen we potjes  mee waarin alle vangsten  kunnen tentoongesteld. En investeer ik in een gidsje om insecten te leren herkennen. Spaart me vrij veel van de volgende conversaties uit.
'Wat is dit?' *KleineVent duwt een zwart beestje met vleugels onder mijn neus*
'Euhm, een snorzoemvliegding.'¨
*Roloog* 'Ik vraag het wel aan R. zijn papa.'

In de tent

Geef mij een tent, een hangmat, een mooi uitzicht en één of twee campingvriendjes voor de kroost en ik ben een gelukkig mens.

In juli was dit een week lang mijn uitzicht. (En ja, ik kwam ook wel eens uit de hangmat). Daar achter die bomen zie je zover het oog reikt de Toscaanse heuvels. Met daarin Firenze, kleine riviertjes waarin je kan spetteren, stenen gooien en met de stroming meedrijven op de luchtmatras die je van een campingvriendje aftroggelde. Op die camping bakten ze 's avonds de heerlijkste pizza's die ik ooit at. Zag ik de vijfjarige dochter zonder blikken of blozen een hele pizza margarita wegstouwen waarna ze informeerde wat het dessert was. Ik dronk een sloot latte macchiato's weg met een kwart oog op mijn kroost op het speelplein en de rest op mijn boek. Ik keilde een hele middag lang duikschatten in het zwembad om te laten opduiken door mijn kroost. We wandelden door quasi verlaten Toscaanse dorpjes en vergaapten ons aan prachtige vergezichten.

Over de tweede week zwijgen we liever. Die week waar het weer keerde en we alleen regen geserveerd kregen. Over onze vlucht naar de kust en de vreselijkste camping waar we ooit op stonden.
De zomer van 2014 zal altijd  de zomer van camping la futa zijn.  Een aanrader als je houdt van groen, rust en frisse lucht. Mijden als kinderanimatie en een zwembad met tal van glijbanen een vereiste zijn.
Hou er wel rekening mee dat je wel eens de berg kan af glibberen bij een regenbui teveel (zoals bij ons jammer genoeg het geval was). Maar die eerste week was van ons. De berg, de zon, de heerlijke pizza's en de hangmat.