Klein Geluk | over woorden

Een gevoel in een woord vangen is altijd een klein geluk, schreef ik vorig jaar al. Vandaag ontdekte ik een nieuw juweeltje bij Lorimariette: apricity. 

Apricity betekent zoveel als de warmte van de zon in de winter. De lucht is blauw, de zon straalt net fel genoeg om je wangen licht en warm te strelen. Een woord, neen een gevoel, dat plakt omdat de warmte van de zon al enkele maanden niet zo vanzelfsprekend was. 

Het is een eerste glimp, een voorbode, net zoals de krokussen die weer kleur geven aan tuin en berm. Het is buiten even stilstaan, enkel en alleen om te voelen. Strategisch het plekje met de perfecte invalshoek kiezen zodat de zonnestralen op jouw handen of rug vallen. 

Het is een woord dat danst over je lippen en met de laatste lettergreep je mond in een glimlach vouwt. 

Apricity en ervan genieten met een shabelleke. Dubbel klein geluk. 

Vogels tellen

Verscholen achter het raam van het tuinbureau is mijn blik vastgelijmd aan het voederplekje in de tuin. Gewapend met de tellijst van het Grote Vogelweekend (en geflankeerd door de kat) staarde ik dit weekend ik een kwartier lang... vooral naar vogels die overvliegen. 

Ik hoor getsjilp boven me, links en rechts, maar zie geen enkele vleugelslag of voorbijschietende schicht.  De mussen, merels, duiven en kauwen die anders quasi permanent de tuin bevolken hebben de memo duidelijk gemist. 

Na een kwartier staren en me afvragen of ik misschien net het middagdutje van alle gevederde wezens trof, landt één enkele koolmees op een bengelende vetbol. Verheugd cirkel ik een rondje op het tellijstje.

Zilveren randjes

Vanop afstand zag ik eruit als de gemiddelde beginnende loper die zich voor de tiende maal aan het Start to run-schema waagde, maar alles in mijn lijf haperde en rammelde. 

De muziek die me meestal vlotjes doorheen mijn rondjes zweept, hield het tussen kilometer drie en vier voor bekeken. Samen met de muziek floepte ook mijn telefoonscherm op zwart. Mijn rechterkuit stond gespannen. Een gevoel dat al een aantal malen de pijnlijke voorbode was van een gescheurde spier. 

Ik hield halt middenin de bevroren velden. Er zat niet anders op dan vier kilometer stappen in een dunne lopersbroek en dito jasje. Witte wolkjes adem dreven voor me uit. Vogels kwetterden door elkaar en - op een goed ingeduffelde wandelaar - liep ik alleen door de witberijpte velden. 

'Goed gelopen?', vroeg Lief toen ik mijn bevroren tenen warm stampte in de gang. 
'Het was heerlijk', antwoordde ik. 

Zo mooi als de ijzig gehaakte zilveren randjes aan de bladeren en grassprieten. 

Brood

Onze buurvrouw is een dappere ziel die elke zondagmorgen vroeg in haar kleren schiet en naar de andere kant van de stad fietst. Want daar ligt de bakker die de beste pistolets in kilometers omstreken uit zijn oven tovert.
En dat weten de omstreken heel goed. Kom je na 9 u. ’s ochtends de bakkerij binnen, dan telt de voorraad pistolets slechts nog enkele kruimels.
Als het even meezit raakt mijn voet op zondagmorgen voor 9 u. niets anders aan dan mijn matras, laat staan een fietspedaal of de straatstenen voor de deur van de bakker. Helaas, geen allerbeste pistolets voor deze uitslapers.

Maar onze buurvrouw is naast een dappere ziel ook een toffe madam die enkele zaterdagen geleden ’s avonds aanbelde. ‘Ik ga morgen naar de bakker? Moet ik voor jullie iets meebrengen? Het is een kleine moeite.’

Sindsdien staat er elke zondagmorgen een rieten mand op onze drempel. Gevuld met pistolets die nog wat ovenwarm nagloeien.

Knipoog

De stad knipoogde deze middag naar mij.
Meestal is ze nukkig en grauw. Met mensen die zich door de ochtend haasten. Opengescheurde vuilniszakken als obstakels op het voetpad. Stinkende resten weekend in portalen en een hondendrol aan de voordeur.
Maar deze middag was ze wondermooi, de stad.
In de fontein speelden twee jongens. Alles uit behalve het ondergoed.
De zon scheen de lucht blauw. Het beste cliché dat er is.
Op het plein voetbalde een tros kinderen met een balletje aluminiumfolie. Klanken van gitaar en accordeon dwarrelden over het plein. Twee jongen kerels speelden iets vrolijks dat aan 'Junglebook' deed denken.
In mij ging iets dartelen en ik knipoogde terug naar de stad.

Klein geluk

Blauw stond al een hele tijd niet meer garant voor warm.
Het was enkel een vrijbrief om me regenbroekloos de straat op te wagen. Meer niet.
Elke morgen hijs ik me in een harnas van sjaal, muts en handschoenen. Onherkenbaar in lagen wol en winterjas. Gewapend tegen de blauwe, maar bijtend koude lucht.

Het moment komt altijd, net zo zeker als Sinterklaas.
(Alleen wat minder klokvast.)
Dit jaar viel ik stil tijdens een 'shit! we hebben nog postzegels nodig' sprint naar de post.
Ik haast me door de straat en val plots stil.

Klein geluk, voor het eerst sinds lang weer de zon op je rug voelen.

Wat ik nog wil vergeten

Klein geluk kan in een klein hoekje zitten.
Of in een mail van Azertyfactor, zoals deze middag: 'Proficiat, jij bent onze tip van de week!'

Schrijver Yannick Ottoy viste mijn tekst 'Wat ik nog wil vergeten' uit de Azertyfactorvijver en zette hem in de kijker met deze motivatie:

Het grote drama van geluk, zo hoorde ik iemand ooit zeggen, is dat het de bron van ongeluk is. Alles wat je gelukkig kan maken, kan je net zo droef stemmen. Maar je zal je moeten hechten, want het is eenzaam leven in de grote woestijn. Misschien heeft KiM dat willen zeggen. Misschien heb ik dat verkeerd gelezen. Dat kan ook. Maar het was fijn om te lezen. Dat zeker.

Ik vier een klein feestje in mijn hoofd.

Lezen? Dat kan hier

Luchtkus

Op het witte gordijn wiegt een zoen.
Vakkundig gekust door een meisje dat graag groot wil zijn
Een luchtkusje van haar roodgeschilderde mond vond een permanente bestemming.

De verloren gelopen zoen waait nu in de ochtendbries.

'Ben je boos?', fluistert ze.
Hoe kan ik?
(maar niet tegen haar zeggen)

(mini) fuif

Ik kruip achter het stuur en ik voel twee paar ogen in mijn nek priemen.
'Mijn beurt', stelt de oudste.
De jongste knikt, zij liet de vorige rit 'Shape of you' zo vaak door de boxen knallen dat we de tel kwijtraakten.
Ik geef mijn telefoon door over mijn schouder, zet de radio aan en in geen tijd beukt er iets van Dimitri Vegas and Like Mike door de auto.
Minifuif! brullen de twee headbangende passagiers op de achterbank.

Heel even ben ik zelf weer 9. De beige bekleding van de achterbank van onze Nissan Sunny schuurt tegen mijn benen. Het nieuws was voorgelezen en na honderd 'alsjebliefts' en 'eentje maars'  mocht onze cassette het even overnemen van de Travelling Willburys.
Al lichtelijk groen bij het vooruitzicht verwisselde mijn vader de cassettes.
'Op een onbewoo-hoond eeeeih-land' brulden mijn broer en ik luidkeels en we feesten 3 minuten en 6 seconden alsof het 1999 was.
Weer één grijze haar rijker klikte mijn vader het Kinderen voor Kinderenkoor weg.

'Merci technologie', denk ik en vraag mijn oudste om Galway Girl nog eens op te leggen.

at the end of the day...

At the end of the day, 

your feet should be dirty 

your hair messy 

and your eyes sparkling

Bijnavakantie

In mijn hoofd tel ik mee af met het schooljaar. Nog twee schooldagen na vandaag (of kom anderhalf) en dan is het klaar, voorbij en gedaan. Alhoewel er hier op de werkvloer al jarenlang geen schoolbel de grote vakantie inluidt, voelt 30 juni altijd als het einde van iets en het begin van iets nieuws.
Dat staat wat haaks op het feit dat ik op 1 juli en de dagen daarna evengoed op mijn werk verwacht wordt, tot het tijd is voor onze mini-versie van grote vakantie.

En toch gedragen de dagen in de zomermaanden zich wat anders in mijn hoofd. Het zijn dagen die de illusie in zich dragen dat tijd iets rekbaarder is en altijd net wat meer uit te smeren valt over al wat je wilt doen. Dagen waarop ik er geen graten in zie dat mijn kroost om 10 u. nog steeds buiten speelt. Dagen waarop we 's avonds het hele nest in de auto proppen om boterhammen op te eten in het zand van het strand. Dagen die ruimte hebben voor kleine plannen.

Wat zijn jouw kleine plannen voor deze zomer? 

de foto die ik niet maakte #5

Wiebelend zit ie op zijn plaats te wachten. Zijn vrienden van de circusles jongleren met doekjes, balletjes en draaien veel bordjes op veel stokjes. Hij schuift en wacht, tot de circusmeester hem aanwijst. Met zijn schouders naar achter loopt hij naar een grote rode olieton en rolt die naar het midden van de mat. Armen in de lucht, door de knieën en terwijl ik knipper springt hij los op de ton. Op zijn gemak stapt hij - met de ton onder zijn voeten - een stukje naar voor, een stuk naar achter en - waarom ook niet - waagt hij zich aan wat sprongen op de ton zelf.
Mijn circusaap - die in september gewoon wel aardig met de diabolo overweg kon - maakt een buiging en springt sierlijk terug naar de mat.

Terwijl hij terug naar zijn plaats loopt, schat ik hem vijf centimeter groter dan de tien minuten daarvoor.

(Circus Woesj - januari 2015)

#kruimelssummer

Op 1 september kaft ik boeken. Snor ik doosjes op waar er letters en cijfers in bewaard moeten worden. Diep ik turnzakken op en vul een stortvloed aan schoolbriefjes in.

Op 2 september valt mijn kwartje eindelijk. De zomer (lees vakantie) is voorbij. De herinneringen beginnen al aan de randjes op te krullen en te rafelen. Nadat de kroost mooi op tijd richting bed gestuurd werd (dat dan wel weer) diep ik ze op en kijk genietend terug. 

Druk aan het werk aan zijn eigen Minion-leger

Uitwaaien

View beats rain, toen wel nog. De dag nadien gleden we net onze berg niet af door overvloedige regen. 

Het kan altijd nog iets schever

Beste verjaardagscadeau ooit! Ook het hangmatgezelschap viel mee. 

Zoek de kroost

Campingkeuken

Zij zoeken de schatten

heel veel schatten 

en ik bewaak ze

Zelfs op de koudste augustusdagen blijft dit herfstkind volharden met blote armen, benen en voeten. 

Elk nadeel heeft zijn voordeel. Veel regen betekent ook veel regenbogen. 

Punthoofd

Ik weet niet hoe het met uw hoofd zit, maar in het mijne kan er best wel een zootje rondkolken.
De grote schuldige ben ik zelf. De hele dag kap ik er dingen in. To-do's, kleine zorgen en vraagtekens. Tegen de avond kan dat samen al eens goed gaan gisten en mijn hoofd in een puntvorm duwen. Niet mijn favoriete vorm van hoofd. Op zoek naar een oplossing las ik boeken, lag ik in bad te weken of kroop vroeg in bed. Maar wat echt blijkt te helpen, is vreemd genoeg lopen.

Een echte loper zal ik nooit worden. Als het te koud wordt, zoek ik liever het water van het zwembad op. Of hang ik op de zetel. En zodoende mik ik eigenhandig mijn opgebouwde conditie in de prullenbak. Maar steevast in februari kriebelt het weer. Niet dat het elk jaar even vlotjes gaat om de draad op te pikken.

Ook dit jaar. In het begin was er geen ruimte meer om te denken. Ik was druk bezig met voldoende adem binnen te krijgen, de ene voet voor de andere te zetten en telkens die ene minuut meer uit te lopen. Maar niet denken, dat blijkt wonderwel positief te zijn voor een hoofd dat te vol zit.
Maar op den duur kwam er adem, conditie en endorfines. Ooh wat hou ik van endorfines.
Even weg zijn hielp ook om dat hoofd leeg te maken. Niet alleen weg van thuis waar er altijd was, afwas en op te zuigen kruimels lijken te zijn. Vaak genoeg ook even weg van het ge-mamaaaah. 

Realitycheck voor het geval u denkt dat ik sierlijk als een hinde door de velden spurt:
Ik kom steevast thuis met een purper hoofd.
De volgende dag raak ik één van de twee keren moeilijker de trap op en af.
Ik weet ondertussen dat je krampen kan krijgen op tal van plaatsen die ik niet wist dat ik had.
Maar... het is het allemaal waard om met een iets leger hoofd de avond in te gaan.

Waar ik mijn kalmte terugvond

Aan het strand gaat het altijd beter. De wind mag de oren van mijn hoofd blazen. Mijn handen mogen gezandstraald worden van opwaaiende korrels. De lucht mag zo grijs zijn dat je je afvraagt of de zon überhaupt nog bestaat.
Ik volg mijn voeten, de geur van zilt zout en het geknerp van zand. Zee, zand, zout. Daar vind ik mijn kalmte altijd terug.

365 dagen vol klein geluk

Uitwaaien!

Zo lang ik me al kan herinneren, verzamel ik dingen. (Laat ons zeggen dat het wat in de familie zit.) En sinds een paar jaar verschoof het verzamelen van materiele dingen naar het bijhouden van momenten en klein geluk (en oké ja, handtassen en notaboekjes)

Dus toen ik op 1 januari las dat PuurArnika #365daysoflittlehapiness lanceerde, was het onmiddellijk duidelijk. Ik doe mee. 365 dagen elke dag een foto maken van wat je blij maakt.

Ik weet niet hoe lang ik het ga vol houden, maar voorlopig vind ik het meer dan behoorlijk plezant.

Vooral omdat ik merk dat er bijvoorbeeld zelfs op de eerste werkdag (6/365), waar ik veel te vroeg naar mijn zin moest opstaan, om aan te komen in een bureau waar de verwarming kapot was. Hoe ik de hele dag moest werken met mijn jas, sjaal en handschoenen aan en nog blauwe vingers en tintelende tenen had. Dat zelfs nadat ik me door mijn mailbox gewerkt had, die bijna ontplofte na twee weken ongeopend te zijn en filegewijs terug naar huis mocht schuiven, ik zonder moeite een moment kon vastleggen. Namelijk in de zetel voor de kachel met nieuw leesvoer voor mijn neus.



Eindelijk warm!

Wild boeket

De jongste trakteert me op een kinderliedjes-medley vanuit het fietsstoeltje. Startend bij 'De kop van de kat was jarig en zijn pootjes vierden feest', ging ze naadloos over naar Mega Mindy om er dan nog een vleugje 'In de maneschijn' doorheen te mixen.
Samen hebben we de oudste afgezet op de jeugdbeweging en we vieren het feit dat de zon ons nog eens wist te vinden met een extra lange omweg richting naar huis.
Aan een veld vol boter- en nog wat andere bloemen houden we halt. Ik laat het dartele zinggeweld los en strek me uit in het gras. Ze verdwijnt tussen het groen en het geel en komt terug met een handvol boterbloem kopjes. 'Voor jou mama.' Ik steek de bloempjes in mijn zak en wenk haar. 'Kijk als je de bloemen helemaal onderaan de steel afplukt kunnen we ze thuis in een vaasje steken.' Tien minuten later krijg ik een vuistdik boeket, hier en daar nog met wortels en al gepresenteerd. Thuis schikt ze bloem per bloem in de vaas en rent daarna de tuin in.

Deze morgen drink ik snel mijn koffie op aan het aanrecht, naast ons veldboeket. Ik probeer de geur op te snuiven. Het ruikt naar niets, maar ik voel zo weer de grassprieten aan mijn tenen kriebelen en neurie van de weeromstuit 'de kop van de kat was jarig en zijn pootjes vierden feest.'

Vol plannen

Naar Gent moest ik. Werkgewijs voor een vergadering. 's Avonds ging ik voor mijn eigen lol met een vriendin iets gaan eten. En zo had ik na de vergadering vier lege uren, voor ik  mijn benen onder een restauranttafeltje kon steken.
Vier uren om iets te doen, want niets is ook zo raar. Maar ik ben dat dus niet meer gewoon. Gewoon rondhangen, mijn neus achterna lopen.
De controlefreak in mij had al wat adressen in haar agenda genoteerd. Was dit niet het moment om nog eens een museum binnen te stappen? Of in de winkels te gaan snuisteren?
Mijn neef, die een kop koffie en een babbel in de aanbieding had, stuurde me een andere weg op. Hier gewoon rechtdoor wandelen, dan vul je je uren wel.
Ik volgde de tramlijn en zocht naar het Gent uit mijn studententijd. In hoekjes en kantjes zat ze nog, maar ik moest al heel goed speuren. Ze zag er goed uit, mijn studentenstad. Beter dan ik me herinnerde: fris, jong en levendig.

De tramlijn voerde me naar een boekenwinkel op de Kouter. In mijn hoofd zeurde een stemmetje over dat museum en de winkels. 'Heel eventjes' fluisterde ik en ik glipte door de deur. Ik ademde de geur van papier in en liet mijn vingers langs de boekenruggen glijden . Ik trakteerde mezelf op een stapeltje én op een koffie in de winkel vooraan. Buiten regende het. 'Nog heel even', legde ik het stemmetje in mijn hoofd het zwijgen op en ik sloeg één van mijn aanwinsten open. Toen ik even later opkeek, was het tijd voor dat restauranttafeltje...

Klein geluk

Wakker worden met een fijn liedje in je hoofd. De melodie op repeat. Ook wanneer ik twee ochtendhumeurige ukken uit bed pluk, boterhammen smeer, koffie zet en ondertussen twee pyjama's voor schoolkleren probeer in te wisselen. Tussen hun drukke verhalen door blijft het liedje in mijn achterhoofd hummen. Ik betrap mezelf op een klein dansje als ik mijn tanden poets.
Ik stop even om drie paar zoenen uit te delen voor ik in mijn jas schiet en als eerste de deur achter me dichttrek. Wanneer ik in de auto stap en de radio aanklikt, klinkt mijn liedje.
De eerste glimlach voor vandaag is binnen .