Ik kruip achter het stuur en ik voel twee paar ogen in mijn nek priemen.
'Mijn beurt', stelt de oudste.
De jongste knikt, zij liet de vorige rit 'Shape of you' zo vaak door de boxen knallen dat we de tel kwijtraakten.
Ik geef mijn telefoon door over mijn schouder, zet de radio aan en in geen tijd beukt er iets van Dimitri Vegas and Like Mike door de auto.
Minifuif! brullen de twee headbangende passagiers op de achterbank.
Heel even ben ik zelf weer 9. De beige bekleding van de achterbank van onze Nissan Sunny schuurt tegen mijn benen. Het nieuws was voorgelezen en na honderd 'alsjebliefts' en 'eentje maars' mocht onze cassette het even overnemen van de Travelling Willburys.
Al lichtelijk groen bij het vooruitzicht verwisselde mijn vader de cassettes.
'Op een onbewoo-hoond eeeeih-land' brulden mijn broer en ik luidkeels en we feesten 3 minuten en 6 seconden alsof het 1999 was.
Weer één grijze haar rijker klikte mijn vader het Kinderen voor Kinderenkoor weg.
'Merci technologie', denk ik en vraag mijn oudste om Galway Girl nog eens op te leggen.