(mini) fuif

Ik kruip achter het stuur en ik voel twee paar ogen in mijn nek priemen.
'Mijn beurt', stelt de oudste.
De jongste knikt, zij liet de vorige rit 'Shape of you' zo vaak door de boxen knallen dat we de tel kwijtraakten.
Ik geef mijn telefoon door over mijn schouder, zet de radio aan en in geen tijd beukt er iets van Dimitri Vegas and Like Mike door de auto.
Minifuif! brullen de twee headbangende passagiers op de achterbank.

Heel even ben ik zelf weer 9. De beige bekleding van de achterbank van onze Nissan Sunny schuurt tegen mijn benen. Het nieuws was voorgelezen en na honderd 'alsjebliefts' en 'eentje maars'  mocht onze cassette het even overnemen van de Travelling Willburys.
Al lichtelijk groen bij het vooruitzicht verwisselde mijn vader de cassettes.
'Op een onbewoo-hoond eeeeih-land' brulden mijn broer en ik luidkeels en we feesten 3 minuten en 6 seconden alsof het 1999 was.
Weer één grijze haar rijker klikte mijn vader het Kinderen voor Kinderenkoor weg.

'Merci technologie', denk ik en vraag mijn oudste om Galway Girl nog eens op te leggen.

Weg met het lijstje 'kindermuziek'

Sinds er spotify op mijn telefoon zit, huist daar ook een lijstje kindermuziek tussen. Je weet wel, van die muziek die je zelf in eerste instantie mooi/leuk/ontroerend/vrolijk/pakkend vind tot het melodietje in kwestie geadopteerd wordt door je kroost. En je je na de elvendertigste maal pakweg 'Happy' in twee uur tijd niet meer kan herinneren wat je eigenlijk zo tof vond aan dat nummer.
Het lijstje in mijn telefoon bulkt van die liedjes. Allemaal vakkundig geadopteerd en vervolgens kapot geluisterd door de twee bewoners van de achterbank. Want dat is de enige plek waar ze nog naar die liedjes mogen luisteren.

Tijdens de laatste autorit * Moege-happy-ed en ge-letitgo-ed * koos ik de muziek:    Herfst in een liedje. Op de achterbank komt het binnen. Ik zie twee op en neer hupsende kopjes, bewegende rompen en tikkende schoenen. Iemand waagt een poging tot luchtgitaar. En we bollen vreedzaam door het landschap.

'Oooh, dat was een leuk liedje. Speel het nog een keer', klinkt het.
'Ammenooitniet', denk ik. 'Dit gaan jullie niet slopen.'
Het was de radio, jongens!
En stiekem sleep ik het naar mijn lijstje 'mooi voor de oren'.

Ochtendmuziek

 

 

In plaats van mijn kinderen op de slee neer te poten, kroop ik extra vroeg achter het stuur en kroop ik samen met een lange sliert auto's richting de oprit. Ik hield mijn tanden netjes weg van mijn stuur. Ik hield mijn vocabulaire scheldwoorden dicht en sloot alle frustraties op in mijn kleine teen. Het sneeuwlandschap rondom me werd omgevormd tot bruine drab. Ik richte mijn blik op de takken vol ongerepte sneeuw en dacht niet aan de klok.
Ik reed en zou wel zien wanneer ik er zou raken.

Met dank aan Siska voor de fantastische soundtrack bij het fileschuiven.

Dit is het geluid van alleen zijn.
Van de illusie dat de wereld even stilstaat. Dat er tijd is en dat die er gewoon is. Van het gevoel dat er ruimte is en dat die er ook gewoon is.
Het geluid van niets-moeten, behalve gewoon je ogen sluiten.
Dit is het geluid van zijn. Simpelweg gewoon zijn, met een leeg hoofd en een open hart.
Dit is het geluid van rust. Rust in hoofd, lijf en leden.
Dit is het geluid van enkele tranen die syncroon hun weg naar beneden dansen.
Gewoon omdat er even ruimte voor is


bij 'Un comptine d'un autre ete' - Amelie Poulin

 

Band
Kleine Meid was zes weken oud. Ik drukte een kus op haar hoofd, beet op mijn lip en stapte in de auto. Ik was al even los van haar geweest, maar nooit zo lang en nooit zo ver. Terwijl ik naar een andere provincie reed, voelde ik iets trekken in mij. Ik kende haar alleen maar dicht bij, ik wou haar nog niet loslaten.  
En toen hoorde ik dit:
Fritz Kalkbrenner – Sky And Sand - Radio Edit

Het trekkende gevoel verdween. In plaats daarvan voelde ik iets rekken. Een lijntje tussen ons. Een band die er al lang was en die nu zijn souplesse en rekbaarheid bewees. En ik wist:  Ik hang aan haar, zij hangt aan mij. Zelfs al zitten er onnoemlijk veel kilometers tussen ons.

***
Vanmorgen hoorde ik het liedje weer op de radio, maar ik dacht niet aan KleineVent of KleineMeid. Ik dacht aan mijn mama. En hoe ze exact 33 jaar geleden rondwaggelde. Hoe ze waarschijnlijk haar dikke buik uitfoeterde, want alhoewel ik uitgerekend was voor eind juni bleef ik koppig zitten waar ik zat en dat zou ik nog drie dagen volhouden.  Binnen drie dagen vier ik dat, maar voor het zoveelste jaar op rij zonder de vrouw die me effectief op de wereld zette. Tegen alles in had ik haar moeten loslaten.
En terwijl ik luisterde voelde ik heel duidelijk een band. Ik hang nog aan haar, zij hangt nog aan mij. Zelf al zitten er onnoemlijk veel jaren zonder elkaar tussen.

Klaagzang
In het balkje onderaan mijn laptopscherm wacht er een vervelende taak. Zo'n exemplaar dat ik al dagen en dagen uit de top drie van mijn to-lijst knikkerde en helemaal naar achter in de rij verwees. Maar vandaag haalt hij het grove geschut boven: een klein rood vlaggetje waarop staat vrijdag 15 juni 16:00. Ook gekend als het deadline-vlaggetje. Tegen beter weten in pluk ik hem maar uit de rij en kijk hem recht in de ogen. Maar in mijn hoofd blijft het wazig. Ik lijk wolken in plaats van hersenen te hebben. Of tientallen eekhoorntjes die me afleiden bij het minste. Ik roffel om mijn toetsenbord in het ritme typ-delete-typ-delete.
Als ik na een uur opkijk staat er nog steeds niet op mijn scherm, behalve een geduldig pinkende cursor. En ja dat driftig zwaaiende rode vlaggetje dat nu we voor een gezonde dosis paniek begint te zorgen.

Ik drink koffie.
Sjees de trap enkele keren op en af.
Check mijn mail nog eens om enige vorm van productiviteit te veinzen.
Maar net zoals op mijn scherm komt er niets meer in me op dan een geduldig pinkende cursor.

Help me, Norah, fluister ik en druk op play van de computerjukebox.

De paniek zakt
Het kolken verdwijnt.
Enkele wolken trekken op.
Mijn vingers doen een dansje op het toetsenbord. En kijk, uit het niets daar staan zowaar wat letters op een rij die zowaar iets zinnigs te zeggen hebben. Nog even en die taak kan zijn vlaggetje steken waar ...

Dankje Norah.

Happy wakker



"Nog één keer en ik timmer hiermee op je hoofd", dreigt mijn Lief met zijn wekkerradio.
Ik grijns,druk op repeat en draai opnieuw rondjes door de slaapkamer. En door al dat gehups verschijnen de twee mini-ussen in de deuropening.
KleineMeid, nooit om een danspasje verlegen, gooit haar billen in de strijd.
KleineVent, altijd in voor het wildere armgezwaai, poogt een stagedive-duik met zijn vader als enige publiek.

En nu ben ik benieuwd wanneer we terug binnen mogen in huis.

En misschien dat het helpt

Na twee weken met volle lege dagen, volgen weer de volle volle dagen. Maar eigenlijk loop ik leeg. Ik droom van dat huisje in Frankrijk van enkele jaren geleden waar ik nu wil zijn. Alleen, helemaal alleen. Met wat boeken, wat films en vooral tijd. Ik wil adem kunnen happen, tijd hebben en niet meer leven van moment tot moment voor mezelf. Ik verlang naar een zee, helemaal voor mij alleen.


Dus zet ik dit op repeat.


Misschien dat het helpt.

Muntje

De dag wankelde als een muntje op zijn kant. Een meewarige wolk boven mijn hoofd duelleerde met de tomeloze energie van twee blije kinderen die de kamer door stuiterden. Ik wou terug in bed, droomloos slapen. Maar ik wilde evengoed naar buiten. Lopen, energie naar binnen zuigen.
Toen hoorde ik dit:


(Ozark Henry - This one's for you)


De dag viel.
Net daar waar hij hoorde
en liep als tranen over mijn wangen.

Soms is iets simpelweg mooi



Soms is het wondermooi

Een nieuwe maand, een nieuw liedje



Ze zijn gegroeid, allebei. KleineVent en KleineMeid laten zich niet meer wiegen. Neen, KleineMeid die doet op elk willekeurig geluid dat ook maar iets muzikaals in zich heeft van 'put your hands in the air, ...' en KleineVent die hopst rond met armen en benen die niet echt meer stevig aan zijn lijfje lijken te hangen. Of met andere woorden: zoals alleen een kleuter kan dansen.

En met zijn drieën verkozen we dit liedje tot liedje van januari 2010. Ik wou nog 'Icon' van Daan voorstellen, maar mijn nageslacht dacht er anders over. KleineMeid omdat ze hier goed op kan hoppen en de menigte tot handgewuif kan overhalen. KleineVent omdat hij dan 'cool' met zijn schouders kan doen (vraag me niet...) en ik omdat ik met dit liedje al voorzichtig naar de lente kan verlangen. Ja, zover zijn we al.

(Net Niet) Te Laat
Onze levende wekkers lieten het allebei afweten. Onze niet-levende wekkers waren nog in weekendstemming. En zo bevind je je dus in een ochtendtornado die de naam maandag waardig is.
En dan hoor je dit:

En dan raas je nog net niet heupwiegend door de drukte heen.

Herfst



Als u ergens een Kruimel door een wolk herfstbladeren ziet tollen met een verdwaasde grijns van oor tot oor. Vergeef het haar, of doe vrolijk mee.
Het is de schuld van dit liedje dat haar al drie dagen achtervolgt.
En ook een beetje de high van een slaaptekort.

Wiegeliedje


(Mul Mantra - Snatam Kaur)


In de stilte van de dag weerklinkt het steeds meer. Dansen kunnen we nog niet. Ik mag niet en Puk houdt het voorlopig op dobberen. Maar samen luisteren we elke dag minstens een paar keer.
Ik sluit mijn ogen en stel me voor hoe het zal zijn. Dansen met een glimlach van oor tot oor, of met tranen in mijn ogen. Dansen terwijl de wind de krulwilg geselt of de regen roffelt op de koepel boven de keuken.
Ik streel mijn buik en fluister dat we nog heel veel zullen dansen samen... straks.

Met dank aan een klein broekventje.

Ik doe het mezelf aan

Volgens mij is dit liedje in de oren van mijn eilandbewoner het sein voor: 'ik wil die handen en voeten zien!'