Weg met het lijstje 'kindermuziek'

Sinds er spotify op mijn telefoon zit, huist daar ook een lijstje kindermuziek tussen. Je weet wel, van die muziek die je zelf in eerste instantie mooi/leuk/ontroerend/vrolijk/pakkend vind tot het melodietje in kwestie geadopteerd wordt door je kroost. En je je na de elvendertigste maal pakweg 'Happy' in twee uur tijd niet meer kan herinneren wat je eigenlijk zo tof vond aan dat nummer.
Het lijstje in mijn telefoon bulkt van die liedjes. Allemaal vakkundig geadopteerd en vervolgens kapot geluisterd door de twee bewoners van de achterbank. Want dat is de enige plek waar ze nog naar die liedjes mogen luisteren.

Tijdens de laatste autorit * Moege-happy-ed en ge-letitgo-ed * koos ik de muziek:    Herfst in een liedje. Op de achterbank komt het binnen. Ik zie twee op en neer hupsende kopjes, bewegende rompen en tikkende schoenen. Iemand waagt een poging tot luchtgitaar. En we bollen vreedzaam door het landschap.

'Oooh, dat was een leuk liedje. Speel het nog een keer', klinkt het.
'Ammenooitniet', denk ik. 'Dit gaan jullie niet slopen.'
Het was de radio, jongens!
En stiekem sleep ik het naar mijn lijstje 'mooi voor de oren'.