(mini) fuif

Ik kruip achter het stuur en ik voel twee paar ogen in mijn nek priemen.
'Mijn beurt', stelt de oudste.
De jongste knikt, zij liet de vorige rit 'Shape of you' zo vaak door de boxen knallen dat we de tel kwijtraakten.
Ik geef mijn telefoon door over mijn schouder, zet de radio aan en in geen tijd beukt er iets van Dimitri Vegas and Like Mike door de auto.
Minifuif! brullen de twee headbangende passagiers op de achterbank.

Heel even ben ik zelf weer 9. De beige bekleding van de achterbank van onze Nissan Sunny schuurt tegen mijn benen. Het nieuws was voorgelezen en na honderd 'alsjebliefts' en 'eentje maars'  mocht onze cassette het even overnemen van de Travelling Willburys.
Al lichtelijk groen bij het vooruitzicht verwisselde mijn vader de cassettes.
'Op een onbewoo-hoond eeeeih-land' brulden mijn broer en ik luidkeels en we feesten 3 minuten en 6 seconden alsof het 1999 was.
Weer één grijze haar rijker klikte mijn vader het Kinderen voor Kinderenkoor weg.

'Merci technologie', denk ik en vraag mijn oudste om Galway Girl nog eens op te leggen.

Feestje in de ochtend

Onder de lagen muts, sjaal, dikke jas en warme trui vier ik elke morgen een klein feestje in mijn hoofd.
Ogenschijnlijk fiets ik weggedoken in warme lagen, maar in mijn hoofd sta ik op de eerste rij bij een concert van Bart Peeters en zing met gesloten ogen: En de nacht dat is een deken waar de wereld onderligt. 
Ogenschijnlijk draaien mijn benen eindeloze rondjes op de pedalen, maar ik mijn hoofd dans ik samen met Tommy Franklin de benen vanonder mijn lijf.
Ogenschijnlijk kijk ik uit naar rode lichten en fietsende tegenliggers, maar eigenlijk dans ik met mijn hoofd in mijn nek op de zoetgevooisde stem van Liz Wright.
Ogenschijnlijk duik ik mijn gezicht weg in mijn sjaal, maar woordeloos zing ik luidkeels mee met Sam Tsui.
Ogenschijnlijk fiets ik langs de vesten. Rechts van me water, links van me rijen auto's en in de verte een zon die de horizon blauw-oranje kleurt, maar in mijn hoofd is een klein feestje aan de gang.