Plumeau

Het kolkt en bruist in mijn hoofd. De podcast in mijn oren vervormt tot venijnig gekwetter. Er kan geen woord meer bij, maar met slechts de stilte als achtergrond slaan mijn gedachten op hol en dat is nog nooit een mooi gezicht geweest. 

Ik klik en heradem. Noem het een SOS-lijstje. Muziek die mijn hoofd zonder al te veel moeite van de eindeloze kringetjes die het denkt weet weg te lokken en het op een rustig pad vooruit neerpoot. 

De noten en woorden banen zich een weg door mijn gedachten als een plumeau, zo eentje in vier pastelkleurtjes. De melodie stoft langs mijn gedachten en de helft van de gedachtenmallemolen blijft hangen tussen de maten van de muziek. 

(Bears Den - Red Earth & Pouring Rain) 

(mini) fuif

Ik kruip achter het stuur en ik voel twee paar ogen in mijn nek priemen.
'Mijn beurt', stelt de oudste.
De jongste knikt, zij liet de vorige rit 'Shape of you' zo vaak door de boxen knallen dat we de tel kwijtraakten.
Ik geef mijn telefoon door over mijn schouder, zet de radio aan en in geen tijd beukt er iets van Dimitri Vegas and Like Mike door de auto.
Minifuif! brullen de twee headbangende passagiers op de achterbank.

Heel even ben ik zelf weer 9. De beige bekleding van de achterbank van onze Nissan Sunny schuurt tegen mijn benen. Het nieuws was voorgelezen en na honderd 'alsjebliefts' en 'eentje maars'  mocht onze cassette het even overnemen van de Travelling Willburys.
Al lichtelijk groen bij het vooruitzicht verwisselde mijn vader de cassettes.
'Op een onbewoo-hoond eeeeih-land' brulden mijn broer en ik luidkeels en we feesten 3 minuten en 6 seconden alsof het 1999 was.
Weer één grijze haar rijker klikte mijn vader het Kinderen voor Kinderenkoor weg.

'Merci technologie', denk ik en vraag mijn oudste om Galway Girl nog eens op te leggen.

Wat helpt...

Soms moet je jezelf gewoon een aai over je bol geven. Ik zat gisteren op mijn handen om niet alle beschikbare webshops leeg te plunderen. Ze lachten nochtans lief naar me. Die potentiële nieuwe handtas, dat nieuwe boek dat enkele avonden boeiend vertier beloofde. Ik lachte lief terug en liet ze liggen in de mooie web etalage. Ja, ook die mooie plaid en dat mooie kleedje weerstond ik. Net zoals die warme sjaal en de tassen die zelf de zwartste koffie een vrolijk aanzicht geven.

In plaats daarvan deed ik iets wat ik eigenlijk al lang geleden moest gedaan hebben. Ik klikte eindelijk op het knopje 'upgraden' van Spotify en had plots een onpeilbare bibliotheek aan muziek binnen handbereik. Restte mij nog alleen mijn koptelefoon op te diepen en mijn collega professioneel te negeren.
Zangers en zangeressen met warme stemmen aaiden over mijn bol, de hele dag lang. Ik luisterde naar lang vergeten pianomuziek en diepte lievelingen van lang geleden op. Jazz en blues streelde mijn oren, ik deinde mee op de nieuwste hits en voelde de donderwolk boven mijn hoofd zijn boeltje bijeen pakken. En dat allemaal met de wetenschap dat de zangers, de melodieën en de muziek er ook morgen, volgende week en volgende maand zijn. Geen handtas die daar tegenop kan.

Gemis

'Mama, wie is dat?', vraagt KleineVent met een oud fotoboek op zijn schoot.
Hij wijst naar mijn twee jarige ik die twee kaarsjes uitblaast.
'Dat ben ik'
KleineVent krult zijn neus. 'Zat ik toen al in jouw buik?'
'Neen, toen nog niet.'
Hij zwijgt en tuurt verder. 'En dat? Wie is dat?' Hij wijst mijn mama aan, die mee twee kaarsjes uitblaast.
'Dat is oma in de wolken.'
KleineVent drukt zijn neus op haar gezicht. Ik kijk, afwachtend wat hij zal zeggen, mijn hart onverklaarbaar hoog in mijn keel. Maar KleineVent bladert al weer door naar de volgende pagina waar mijn driejarige ik gierend van het lachen een acht maanden oude GroteKleineBroer in mijn oude poppenwagen vervoer. 'Kijk, dat is Ilke's poppenwagen!' Vier seconden later ligt het boek op het bed en rennen een grote en kleine kleuter rond met de bewuste poppenwagen.
Ik pak het boek op en net voor ik het wil sluiten vang haar blik. Ze houdt de handjes van mijn éénjarige ik vast. Ik grijns naar de camera. Zij kijkt alleen maar naar mij. En op de één of andere manier hoor ik dit erbij:

Stil

Het is niet al stof, gruis en kinderen in mijn leven, zoals hieronder wel zou durven blijken. Het is een groot deel. Zo groot dat - tegen dat de kroost in bed en het stof en gruis weggedweild en opgepoetst zijn - ik me 's avonds eigenlijk alleen maar op ons zetel/bed wil laten vallen en slapen. Een beetje tijdsverspilling van die twee uur per dag dat ik mijn eigen gedacht kan doen.
En toen dacht ik terug aan dit. (Voor het geval u het zich afvraagt. Ja, ik heb die bewuste alinea ingelijst, in het klein in één van mijn notaboeken).
Ik doopte KleineVent's slaapkamer/nu tijdelijk keuken om tot mijn werkplek. Ik eiste Lief's Ipod op en installeerde mijn playlists erop. En ik laat me leiden door de muziek. Norah Jones is de ideale kompaan om te schrijven aan dat wat ooit iets moet worden. Ozark Henry neuriet op de achtergrond terwijl ik stoei met papier, naald en draad. Adele is mijn vriendin wanneer ik mijn plannetje bezig ben en zo zijn de avonden weer een heel klein beetje van mezelf.