Weet niet
Meer buik dan Kruimel raap ik mezelf elke morgen weer bijeen. Ik heb alle tijd van de wereld om te slapen, te lezen, films te kijken of aan een slakkentempo de was weg te strijken. Maar veelal lig ik gewoon wat naar buiten te kijken. Er branden kaarsjes en de verwarming zoemt de hele dag. Buiten tover je nog nét geen ademwolkjes tevoorschijn, zie ik aan de voorbijgangers. De herfst doordringt me tot in de toppen van mijn tenen. Ik kijk naar buiten en voel met mijn hand hoe Puk nogmaals het dagelijkse dansrepertoire afwerkt. Norah Jones zingt en voor de rest is er niets...
Ik zal het zo missen.
Ik zal zo blij zijn dat het voorbij is.
En dat allebei tegelijk.

Thuis
Buikbewoner wiebelt rondjes.
Niet langer geklemd tussen ruggengraat en bureaurand.
Niet langer dubbelgevouwen tussen longen en bekken.
Maar languit, rechtop en vooral rustig.
Tenzij de nestdrang in extremis nog in alle hevigheid toeslaat...

Einde in zicht?
Op het moment dat ik mij er lijdzaam bij neerleg dat ik de rest van mijn leven zal slijten met een voetbal op de plek waar ooit mijn navel zat, schiet Lief in actie. Van het ene moment op het andere tovert hij wieg, park en wandelwagen tevoorschijn uit goed verborgen krochten van ons huis. Tot en met de kleurrijke mobile waarvan KleineMan nu al feilloos het aan en uitknopje weet te vinden.
Lief is er klaar voor. Hij zorgt dat het huis er klaar voor is en ik kan enkel op de kalender kijken en denken: ‘Jongen, dit duurt nog eeuwen.’
‘Wanneer het moment komt dat je het echt-echt beu bent, heb je je baby in je armen’, bezweren experten-op-het-terrein me. Ze liegen. Ik voel me een watermeloen op beentjes, een walvis op het droge en de overtuiging dat dit voor de rest van mijn dagen is, nestelt zich steeds dieper. Het schijnt dat het niet zo lang meer zal duren voor ik mijn eigen tenen weer kan zien, maar hoe dat zal voelen kan ik me nog niet voorstellen.

Slapeloos
Ik hoest tot er gele lichtjes opflikkeren achter mijn oogleden. Ik draai en zoek naar een houding die voor langer dan drie minuten comfortabel voelt. Mijn op het ene moment onmisbare slangenkussen stamp ik een kwartier later driftig uit bed en ik worstel nog maar eens om op mijn andere zij te gaan liggen.
Hij zou zijn kussen willen nemen en op de bank verder slapen, weet ik. Maar hij kent me goed genoeg. Dus kruipt hij tegen me aan. Maant met zijn hand op mijn buik Puk tot wat minder waterballet aan en valt weer in slaap.
Als de golven van de zee blijf ik door het bed deinen. Rol ik tegen hem aan en wroet mezelf terug tot mijn randje van het bed. Hij verdraagt het – al snurkend.

Aftellen
Ik zworf maar wat rond. Van Aidan Chambers sukkelde ik via ‘Schijnbewegingen’ tot aan Mo Hayder. Ik ben drie bladwijzers armer die voor een geruime tijd tussen de pagina’s zullen blijven steken verborgen in de krochten van mijn wankele boekenkast.
Toen Lief deze avond de nieuwe Toby tevoorschijn toverde, verbaasde ik mezelf over het ontbreken van een rondedansje. Het lichtje gaat vroeg uit, tegenwoordig.
Ik las vier pagina’s, denk ik. Toen kon Lief echt het nachtlampje uitknippen en mijn bril van mijn neus peuteren. Het boek wou ik moeilijker lossen, vertelde hij deze morgen.
Het gaat zo anders dan die snikhete juni in 2006. Al 35 weken en nog 35 dagen als er één iemand zich bijzonder strikt aan de timing houdt. En ik tel af, met lijf en leden.

Leg je erbij neer, Kruimel
Of het nu door een snipverkouden KleineMan, snurkende Lief of zelfs-in-nacht-de-rumba-dansende Puk is. Of het nu door een buik is die bijna te groot is om nog comfortabel te slapen of een Puk die denkt dat een blaas een knijpspeeltje is en een maag een trampoline.
Eén ding staat vast: de laatste ononderbroken nacht van 2008 zit er met bijna volstrekte zekerheid al op.

Vrij
De gynaecoloog knikte goedkeurend naar het scherm waar een onherkenbaar deel van Puk op te zien was. Een knik die mijn vrijbrief is om de zetel te verlaten, het huis weer uitgebreid te verkennen en vanaf maandag weer te gaan werken.

Wiegeliedje


(Mul Mantra - Snatam Kaur)


In de stilte van de dag weerklinkt het steeds meer. Dansen kunnen we nog niet. Ik mag niet en Puk houdt het voorlopig op dobberen. Maar samen luisteren we elke dag minstens een paar keer.
Ik sluit mijn ogen en stel me voor hoe het zal zijn. Dansen met een glimlach van oor tot oor, of met tranen in mijn ogen. Dansen terwijl de wind de krulwilg geselt of de regen roffelt op de koepel boven de keuken.
Ik streel mijn buik en fluister dat we nog heel veel zullen dansen samen... straks.

Met dank aan een klein broekventje.

Moeten
Na drie dagen weet ik het wel zeker. Iets 'moeten' is nooit leuk. Zelfs plat liggen in de zetel en moeten rusten, lezen en films kijken.
Na drie dagen heb ik het gehad. Ik wil naar buiten. Boodschappen doen, naar de bibliotheek, met KleineMan naar het speelplein. Ik gluur zelfs verlangend naar de stofzuiger om de vloer vol koekkruimels mee te lijf te gaan. Want voor één keer moet dat niet. Meer nog... het mag niet.

Plat
Gisteren was een dag met een bijzondere pijnlijke buik, een Puk die als een gek in de rondte stampte. Monitors, stalen allerhande, lieve vroedvrouwen en het verdict dat ik ergens al vermoedde voor ik nog maar één stap in het verloskwartier gezet had: platte rust.
De komende zeven weken test ik dus alle hoekjes van de zetel, pluis ik de programmatie van Vitaya tot in de details uit en plunder ik de reserve op mijn boekenplank.

Ziek
Autootjes zigzaggen vroemend en brommend tussen zijn glas melk en de halflege chocopot. Een boterham met één hapje uit balanceert op de hoek van de tafel tot een fatale botsing met een rode speedster de sukkelaar de keukenafgrond inkatapulteert.
Niets verraadt dat hij binnenin gloeit van koorts. Geen rode wangen of doffe ogen. Of het moet die ene boterham zijn die hij uit alle macht negeert. Hij kwettert de morgenstilte aan flarden en bouwt een heuse file die van de speculoospasta tot aan mijn mok koffie laveert. 'Wa-ten', commandeert hij de eerste auto in de rij met een opgestoken vingertje. Mijn tweejarige zoon geeft me aan de ontbijttafel al een preview van mijn ochtend.
Ik neem nog een slok koffie en strijk met mijn hand over zijn voorhoofd.
'Mama, beetje moe', fleemt hij met grote ogen terug. Ik spaar hem de uitleg van de beebie die 's nachts zijn draai niet vindt en druk een kus op zijn warme hoofdje.

Nuttig
Ik! Wil! Iets! Doen! stampvoette ik voor mijn nogmaals witbestofte Lief. Lief slikte wijselijk - mijn zwangerschapshormonen indachtig - zijn 'Ga in de zetel liggen en rust!'in en wreef wat gips uit zijn haar. Vervolgens stopte hij verf, borstel en kranten in mijn handen en plugde Ipodgewijs 'Beirut' in mijn oren voor hij weer verdween naar wat binnenkort een kamer zal zijn
In de rustige zondagmiddag verfde ik een piepklein kastje wit. Beirut zong 'Cliquot' opnieuw en opnieuw.
Een uurtje heb ik aan het kastje geschilderd.
Twee uur heb ik voor de spiegel staat krabben en pulken om de verfrestjes uit mijn wenkbrauwen (vraag maar niets) te peuteren. Want Whitespirit is volgens Lief op dit moment een grote neen-neen.
Dat, of hij was zo in zijn nopjes met de bezigheidstherapie voor een nukkige Kruimel dat hij er nog een rustig staartje aan wou breien.

Ik doe het mezelf aan

Volgens mij is dit liedje in de oren van mijn eilandbewoner het sein voor: 'ik wil die handen en voeten zien!'