Boterhammen in het zand

Vorige week:
De zon is als een gek aan het stralen. Ik voel weinig voor boterhammen aan een witte tafel in een TL-verlicht lokaal, maar ben blijkbaar de enige die het zonde vind om binnen te blijven zitten. Toch gris ik een oud tafellaken uit de kast en stap de twee minuten die het duurt voor ik met mijn tenen in het zand sta.
In je eentje zijn twee boterhammen en een appel gauw verslonden, maar ik laat de e-reader in mijn schoudertas zitten. In plaats daarvan leun ik achterover en kijk naar de rode vlekken die de zon op mijn gesloten ogen tekent.

Deze middag:
De zon doet opnieuw haar best. Ik nodig de aanwezige collega's uit voor een date met het oude tafellaken en het zand. En tot mijn grote verrassing lijkt het zand een minder groot obstakel dan de week ervoor. We passen net samen op het oud tafellaken. Alle schoenen gaan uit en we kijken mensen, meeuwen en golven.

'Boterhammen in het zand', wat mij betreft dagelijks terugkerend gebeuren.

Mijn desk is clean, maar kijk alsjeblieft niet in mijn laptop.

Mijn bureau kan zo op de foto voor het betere woonmagazine. Ik beschik over een laptop, bureaulamp, twee potjes met schrijfgerei en een notitieboek. Nergens slingeren er papieren rond. Geen stapel te bespeuren.  Het is wit en clean.
Heel Instagramwaardig allemaal.... als mijn baas het budget had voor mooie designspullen. (Dat had ie niet.)

Maar jammer genoeg is mijn laptop de digitale versie van een bureau dat verdwijnt onder stapels en stapels papieren. Op mijn digitale bureau hangen overal post-its met to-do's. Wankelen te klasseren paperassen naast weg te gooien documenten. Op mijn digitale bureau vind alleen ik de weg terug en zelfs ik slaag daar slechts ter nauwer nood in.

Ik heb dus nood aan een systeem. Eentje dat werkt. Want voor jullie apps beginnen te tippen. Ja ik ken en gebruik Evernote. Ja, Wunderlist staat op mijn laptop en gebruik ik regelmatig.

Maar ik moet iets verkeerd doen. Waarom heb ik  anders naast die systemen ook een notitieboek waar ik de helft van mijn to-do's in pen in plaats van iedere keer opnieuw dat ene scherm open te klikken. En hoe komt het dat werkpunten die tussendoor op mijn bureau belandden plots op de achterkant van een verslag staan? Waarom blijf ik bezig met alle to-do's van de ene naar andere lijst slepen?


Dus...
Hoe zet ik een systeem op? Eentje dat ik volhoud?
Hoe creëer je een lijst van trefwoorden die ook werkbaar blijven?
Hoe hou ik overzicht in mijn mailbox zonder een mix van sterretjes en kleurcodes die mijn digitale brievenbus de aanblik geven van een geflipte regenboog?
Hoe zorg ik ervoor dat zaken niet simpelweg naar de vergeetput van mijn laptop zakken?
Hoe grijp ik mezelf bij de lurven en maak ik schoon schip?

controle
In een rij die niet lijkt te eindigen marcheren ze voorbij. Duizenden woorden achter elkaar. En ik daarnaast op een stoeltje (gelukkig) om ze één voor één op te pakken, te controleren, te herschikken of uit de rij te plukken.
Ik denk dat ik maar een muziekje opzet om het ongeduldige gestamp van wachtende lettervoeten te overstemmen

g*dv*r

Die knoert van een spellingsfout. Wanneer zie je die in de vier weken dat je aan een nieuwe publicatie werkt?

Juist!

wel & niet voor kruimels, en nog iets

Er zijn veel zaken die het nooit tot op deze pagina halen. Simpelweg omdat ik mijn leven bloggewijs opdeel in 'wel voor kruimels' en 'niet voor kruimels'. Zo is dit één van die dingen die normaal gezien in het lijstje 'niet voor kruimels' staan. Alleen vandaag springt het even over de lijn. Uw handtekening is meer dan welkom. En daarmee - huppekee - springt het terug naar de 'niet kant' van het verhaal.

Mijn liefde voor stof en naaimachine is ook zo'n onderwerp. Ruim een jaar geleden, geïnspireerd door de vele enthousiaste blogsters die me met woord en beeld verzekerden dat het allemaal niet zo moeilijk is. En inderdaad dat is het niet. Er rolden al kleedjes, tassen en rokjes vanonder mijn naald vandaan. En ik deed het met zo'n glimlach dat mijn Lief nogal verbaasd reageerde toen ik zie 'dat we nog een verjaardagskleedje voor KleineMeid' moesten kopen. 'Hoe? Maak je dat dan niet zelf?'. Ja dus, dit model (dankje Marie) met deze stof. Nu nog wat tijd vinden. En misschien ooitvanzijnleven een foto, als u daar al op zit te wachten.

Storm
(Een beetje donderdag-vraagdag)

Rondom me is het storm, toch op mijn werk. Besparingen, het woord van het laatste jaar kroop ook tot in ons kantoor. Een klein woord dat veel vraagtekens met zich meebrengt. En hoe hard ik ook mijn best deed, dinsdag brak ik er mijn hoofd op. Moe, trillerig en warrig strandde ik 's avonds in de zetel, trok 'Mr Toppit' naar me toe en kroop tussen de letters. Buiten huilde de storm door, maar ik was al te diep afgedwaald in het verhaal om iets te horen.

Hoe schuil jij voor een storm? Of ga je er middenin staan?

?

Het giet. Al het water dat ons de laatste weken gespaard werd, komt vandaag met bakken tegelijk naar beneden. De bomen zwiepen heen en weer en voor één keer vloek ik niet dat de verwarming niet te regelen valt op onze bureau.
En net vandaag kiest de overbuurman uit om met een trekker een dansje te maken over zijn terras. In blauwe overall en petje laat ie zich helemaal natregenen. Waarom? Om hier en daar wat van zwiep-zwiep te doen over de steentjes.
En nu denk ik al de hele morgen. Wat bezielt die man?

Gedichtendag #2

En toen hoorde ik Tomas dit voorlezen:

de dag sleept zich tergend traag vooruit
ik heb nood aan een opjuttend geluid
The Verve's 'Love is Noise'
lijkt mij de ideale choice
dan kan ik er weer voor gaan, ronduit

En volgde dit:



En toen blies ik muziekgewijs en van puur jolijt de trommelvliezen van mijn carpoolcollega's aan flarden. Ja kijk, ik hoor niet elke dag mijn eigen limerick op de radio.

Een goede daad voor uw medemens
Ik ben nog steeds (een beetje) moe en nog steeds (een beetje) ziek, maar er zit niets anders op om mij vast te bijten in werk dat niet langer kan wachten.

Wil u daarom uw goede daad van vandaag aan mij besteden?

Plaats in de comments hieronder een link naar jouw ideale pfieuw-dat-geeft-me-weer-energie-liedje. Een link, ja. Dan moet ik gewoon van klik en luisteren doen. Want zoals u al las ben ik nog steeds (een beetje) moe en nog steeds (een beetje) ziek, maar er zit niets anders op om mij vast te bijten in werk dat niet langer kan wachten.

In tijden van eindredactie
Ik heb een hekel aan gecentreerde teksten. Aan een allegaartje van vet, onderlijnd cursief én in een kleurtje. Ik heb een hekel aan WordArt, aan uitgelijnde teksten en lettergrootte punt 14.
Maar vooral en bovenal heb ik een hartgrondige en gloeiende hekel aan Comic Sans MS.

Zo, dat lucht op

Lade
'Mag ik even een balpen lenen?' vraagt hij en voor ik iets kan zeggen trekt hij de lade open.
Niet zomaar een lade van mijn bureau. Maar DE lade. Die lade waar ik alles bewaar dat niet echt met het werk te maken heeft, maar des te meer met 'wat ik naast mijn computer en bureaugerei nodig heb om te functioneren'.
U weet wel. Een aangebroken rol koekjes, een halfvolle zak snoep. Oude foto's die plaats moesten ruimen voor de nieuwkomer in het fotolijstje. Grappige briefjes die een ex-collega voor me achterliet. Om vooral nog maar te zwijgen over die items die je alleen in het toiletkastje van een vrouw zal aantreffen. Kortom alles waar je jouw coördinator liever niet met zijn neus ziet boven hangen.
'Ik kijk wel even bij je collega', mompelt hij en beent het bureau uit. Voor ik de lade sluit, prop ik dan maar zachtjes vloekend een snoepje in mijn mond.

Zwaai&Zwier&Draai
Het gevoel van de laatste schooldag danst door mijn buik.
Van rapportkriebels, de laatste bel en een vreemdsoortig laatste afscheid van mensen op wiens neus je minstens 8u per dag zit.
Min vijf weken op mijn vroegere portie, maar het is vakantie niettemin.

zwaai
zwier
en
draai

F**** de computer
'Nog heel even en je maakt een duikeling het raam uit', dreig ik met uitgestoken wijsvinger.
Het scherm blijft bevroren.
'ZON-DER PAR-ACH-UTE!!!!', grom ik met mijn tanden opeengeklemd terwijl ik ritmisch op de toetsen beuk.
Er stijgt wat gepiep en gebrom op. Het scherm komt tot leven en tientallen waarschuwingsmeldingen bliepen op. Nog wat langer gepiep en het scherm gaat zwart. Dat was meteen het einde van een werkdag waar Word me tientallen alinea's te laat achterna kan. Van 8 uur starten en heropstarten. Van maniakaal elk geschreven woord opslaan uit vrees voor een computer die opeens de handdoek in de ring kan gooien.
Weet je wat, misschien moet ik het weer ganzeveer- en postduifgewijs aanpakken. Me ouderwets boven papier buigen en met laten leiden door het gekras van een pennepunt. En als jullie toch nog willen meelezen, dan mailen jullie me simpelweg jullie adres.

Opkikker
Net op het moment dat ik dreig te verdwalen in een net van punten en komma's, pingt mijn computer me weer bij de les. Ik hijs mijn oogleden op en poets de luttele drie uur slaap zo goed en zo kwaad mogelijk van mijn gezicht.
Twintig goed gekozen woorden vullen mijn scherm. Een simpel en klein compliment over niets, maar o zo raak.
Beter dan de zwartste koffie.
Beter dan blote tenen in met ochtenddauw bedekt gras.
Bijna even goed dan de glimlach van mijn KleineMeid die door KleineVent met zoenen overladen wordt. Bijna....

Luid
Het gaat er luid aan toe hier. En op repeat.
Ik hoop dat mijn collega's me nog leuk vinden wanneer ze na vandaag voor de twaalvenvijftigste keer Shhhhh door hun oren geramd krijgen.
Maar soms moet het luid gaan. En soms heb ik veel van hetzelfde nodig.
Anders wordt het niet stil in mijn hoofd en je wil niet weten hoe dat voelt.

Mijn echte naam
'Kruimel', zeg ik tegen mijn nieuwe collega. 'Ik heet Kruimel.'
'Krummel?', vraagt ze even later.
Ik beantwoord netjes haar vraag en voeg er nog even aan toe: 'Het is Kruimel, niet Krummel.'
Nog wat later verschijnt ze met een koffiemok in de deuropening. 'Krummel? Wil je nog wat koffie?'
Ik knik en vanaf nu ben ik dus Krummel.

Ik gaf een kus en ik vertrok. Voor ik het wist, was ik de straat uit, de hoek om en dompelde mijn carpoolcollega me helemaal onder in haar wedervaren rond de vergadering van de vorige avond. Het was alsof de pauzeknop na vijf maand werd weggedrukt. De hemel viel niet op mijn hoofd, de wereld stopte niet met draaien. Ik voelde geen groot gapend gat ter hoogte van mijn hart. Mijn kleinste was in de beste handen en ik ging terug aan het werk.

Simpelweg, leek het wel.

Geen grapje
'Er staat feest in mijn agenda onder 1 april', lacht mijn collega hoorbaar door de telefoon. 'Dan hoef ik je niet meer te missen.'
Ze is lief, mijn collega, maar voor het eerst ben ik het niet met haar eens. Teentjes kriebelen inwisselen voor koffie met de collega's. Geestdriftig supporteren bij een poging tot rollen ruilen voor de *ping* van mijn mailbox. Voorlezen uit Jip en zijn vriendjes links laten liggen voor nog maar eens een vergadering.
Ze kan maar beter zorgen dat er een grote chocoladecake klaar staat... en tot dan doe ik van 'carpe diem'.