Ochtend met een handrem

Er zijn van die dagen waarop het er niet toe doet hoeveel shortcuts je gebruikt. Dat de voorbereidingen 's avonds de volgende morgen slechts een druppel op een hete plaat zijn.

Het begint altijd klein. Een woeste haardos die onder het dekbed duikt, van geen zoen of knuffel wil weten, maar simpelweg verder wil dromen. Een exemplaar met ochtendhumeur die zich in de zetel nestelt met een schermpje in plaats van zoiets simpels te doen als kleren aantrekken.

Maar het gaat altijd in crescendo.
Een chocomes dat een wit T-shirt treft in plaats van de wachtende boterham op het plankje. Koffie die na een te wild gebaar zijn weg naar de vloer drupt. Iemand die zijn stem verheft, waardoor de aanhoorder woest zijn stoel naar achter schuift en meteen de tenen van de voorbijganger treft.
Daar zit je dan met je netjes op voorhand gedekte tafel en gevulde brooddozen. Ze wegen niet op tegen donderwolken boven de hoofden van je huisgenoten.

Ochtenden met een handrem, noem ik ze.
Dagen waarop ik blij ben dat ik als eerste de deur uit mag en het gevecht 'Het is vijf graden buiten, dat is te koud voor sandalen, ja ook als je eerst dikke sokken aantrekt' aan mijn Lief mag overlaten.
Ware het niet dat ook de weg huis - station zijn trucjes kent. Een voetganger die met zijn ogen op zijn telefoon van tussen twee auto's het fietspad opstapt. Gezamenlijk het natte fietspad kussen stond nooit hoog op mijn verlanglijstje - en al zeker niet 's morgens -.

Ochtenden waarop ik overweeg om de trein te laten voor wat ze is en ergens in een koffiebar onder te duiken met een latté in mijn  handen en mijn neus in een boek. Maar altijd blijft het bij overwegen...

Over spelen

Ik vraag me af. Als ik de batterijen uit de afstandsbediening van de televisie haal. De tablets en andere schermpjes verstop. Als ik het Internet onklaar maak en de gameconsole ontvoer naar een donker hoekje van de kelder.
Hoe lang zou ik met mijn vingers in mijn oren op het terras mijn lippen kapot moeten bijten, voor het vuurwerk in de huiskamer geluwd is. Hoe lang zou het duren voor ze de moordpogingen op elkaar staken en de deur van de speelgoedkast opentrekken om zoiets gek te doen als spelen met hun speelgoed? Hoe lang voor ze een boek of strip uit de boekenkast vissen, zich in de zetel laten neerploffen en gewoon beginnen lezen?

Bekentenis...
Mijn kroost speelt niet. Of amper. Als er al eens een zoet plaatje van mijn spelende tweetal hier of op Instagram durft te verschijnen kun je er zeker van zijn dat ik er 1. een foto van nam omdat ik zo opgetogen was dat ze eens deden wat andere kinderen ogenschijnlijk de hele dag zonder moeite doen. En 2. dat er drie minuten na de foto een ruzie van jewelste uitbrak.

Het is dan ook een beetje met knikkende knieën dat ik de koude/natte maanden tegemoet zie. Op de één of andere manier functioneren wij net iets minder goed tussen vier muren.
Op vakantie hadden we twee bakken met kinderspul mee. Een curverbak met buitenspeelgoed: waar onder andere een diabolo, een bal, wat waterspeelgoed en een handvol pingpongballen instak. De andere bak puilde uit met kleurboeken, gezelschapsspelletjes, strips en leesboeken. En het enige waar die bakken goed voor waren - de hele vakantie lang - was grandioos in de weg staan en en passant enkele blauwe plekken uitdelen.
Ik zag mijn tweetal dolen en tjsolen achter de staart van geiten aan, schuilen in een gammel strooibalen kamp, winkeltjes bouwen om zelf gezochte stenen te verkopen. De camping dankt haar status van 'klein stukje hemel' dan ook grotendeels aan het contente spelen van mijn kroost.

In de winter wens ik altijd dat ze diezelfde zorgeloosheid mee de woonkamer in zouden nemen. Want ze hoeven zich zeker niet enkel te amuseren met vier blaadjes, drie stokjes en een bak water. De immer uitdeinende collectie Playmobil, kapla, Lego en auto's kan wat mij betreft niet vaak genoeg uit de kast getrokken worden. Als ik in ons huis maar die blik zou kunnen zien van een kind dat volledig opgeslorpt is door de wereld die enkel bestaat in zijn of haar hoofd. Ik gooi Instagram er mee plat.

(En dan kan ik ook eens weer een boek lezen voor het kinderbedtijd is, in plaats van een twaalfde rondje kwartet met drie.)

Mijn desk is clean, maar kijk alsjeblieft niet in mijn laptop.

Mijn bureau kan zo op de foto voor het betere woonmagazine. Ik beschik over een laptop, bureaulamp, twee potjes met schrijfgerei en een notitieboek. Nergens slingeren er papieren rond. Geen stapel te bespeuren.  Het is wit en clean.
Heel Instagramwaardig allemaal.... als mijn baas het budget had voor mooie designspullen. (Dat had ie niet.)

Maar jammer genoeg is mijn laptop de digitale versie van een bureau dat verdwijnt onder stapels en stapels papieren. Op mijn digitale bureau hangen overal post-its met to-do's. Wankelen te klasseren paperassen naast weg te gooien documenten. Op mijn digitale bureau vind alleen ik de weg terug en zelfs ik slaag daar slechts ter nauwer nood in.

Ik heb dus nood aan een systeem. Eentje dat werkt. Want voor jullie apps beginnen te tippen. Ja ik ken en gebruik Evernote. Ja, Wunderlist staat op mijn laptop en gebruik ik regelmatig.

Maar ik moet iets verkeerd doen. Waarom heb ik  anders naast die systemen ook een notitieboek waar ik de helft van mijn to-do's in pen in plaats van iedere keer opnieuw dat ene scherm open te klikken. En hoe komt het dat werkpunten die tussendoor op mijn bureau belandden plots op de achterkant van een verslag staan? Waarom blijf ik bezig met alle to-do's van de ene naar andere lijst slepen?


Dus...
Hoe zet ik een systeem op? Eentje dat ik volhoud?
Hoe creëer je een lijst van trefwoorden die ook werkbaar blijven?
Hoe hou ik overzicht in mijn mailbox zonder een mix van sterretjes en kleurcodes die mijn digitale brievenbus de aanblik geven van een geflipte regenboog?
Hoe zorg ik ervoor dat zaken niet simpelweg naar de vergeetput van mijn laptop zakken?
Hoe grijp ik mezelf bij de lurven en maak ik schoon schip?

Soms ben ik niet zo menslievend

In het stationt trakteerde ik mezelf op de nieuwe Flow en koffie. In mijn schoudertas zat alles wat een treinreis tot een aangename pauze kan maken. Een vertraging zorgt er echter voor dat de trein niet het verwachte vacuum brengt waar ik op hoopte. In plaats daarvan zit iedereen op elkaar geklasseerd, met ingetrokken armen en benen.

Recht voor me gaat een Hippe Dame zitten. Naast me een Hippe Man. Die elkaar blijken te kennen. Terwijl ik in mijn Flow probeer te duiken ben ik getuige van een aangenaam wederzien. Lang niet gezien? Hoe gaat het met je? Waar werk je nu? Al kindjes? Ja, hoeveel? Hoe heten ze? Ik leer alles bij over hun levens. Over haar verbouwing. Over zijn werk. Over haar geëngageerde en bewuste leven. Over zijn overtuigingen en doorzettingskracht.

Gedurende het lange traject Brugge - vertraging - Gent - nog wat vertraging - nog een beetje wachten op de sporen - Brussel Zuid - nog een beetje wachten, want blijkbaar vertraging - oef daar is eindelijk Brussel Centraal - ah, neen, we moeten nog een beetje wachten op de sporen, laten ze verbaal hun spierballen rollen. Hij was net in New York voor het werk. Of toch niet zo ver van New York, blijkt later. Zij knikt enthousiast. Jaja, New York daar gaat ze elk jaar heen met haar studenten. Een rijke ervaring, niet zo maar de toeristische route, maar echt in het leven daar duiken. Neen, daar kan niets tegenop. Hij gooit hun nieuwbouw erbovenop. Een passief huis, met alles erop en eraan. Zij vertelt over hun verbouwing. Alles zelf gedaan, zoveel mogelijk met recuperatiemateriaal. Haar oudste, hoogste score op de testen in het derde kleuter. Zijn oudste al vier jaar eerste van de klas.

Ik klap mijn Flow dicht en kijk naar buiten. Mijn hoofd staat op springen en ik onderdruk de neiging om eens heel hard: "Lieve schatten, jullie zijn allebei mooi, knap en geweldig. Maar kunnen we dan nu even stil zijn?" te roepen.