Soms ben ik niet zo menslievend

In het stationt trakteerde ik mezelf op de nieuwe Flow en koffie. In mijn schoudertas zat alles wat een treinreis tot een aangename pauze kan maken. Een vertraging zorgt er echter voor dat de trein niet het verwachte vacuum brengt waar ik op hoopte. In plaats daarvan zit iedereen op elkaar geklasseerd, met ingetrokken armen en benen.

Recht voor me gaat een Hippe Dame zitten. Naast me een Hippe Man. Die elkaar blijken te kennen. Terwijl ik in mijn Flow probeer te duiken ben ik getuige van een aangenaam wederzien. Lang niet gezien? Hoe gaat het met je? Waar werk je nu? Al kindjes? Ja, hoeveel? Hoe heten ze? Ik leer alles bij over hun levens. Over haar verbouwing. Over zijn werk. Over haar geëngageerde en bewuste leven. Over zijn overtuigingen en doorzettingskracht.

Gedurende het lange traject Brugge - vertraging - Gent - nog wat vertraging - nog een beetje wachten op de sporen - Brussel Zuid - nog een beetje wachten, want blijkbaar vertraging - oef daar is eindelijk Brussel Centraal - ah, neen, we moeten nog een beetje wachten op de sporen, laten ze verbaal hun spierballen rollen. Hij was net in New York voor het werk. Of toch niet zo ver van New York, blijkt later. Zij knikt enthousiast. Jaja, New York daar gaat ze elk jaar heen met haar studenten. Een rijke ervaring, niet zo maar de toeristische route, maar echt in het leven daar duiken. Neen, daar kan niets tegenop. Hij gooit hun nieuwbouw erbovenop. Een passief huis, met alles erop en eraan. Zij vertelt over hun verbouwing. Alles zelf gedaan, zoveel mogelijk met recuperatiemateriaal. Haar oudste, hoogste score op de testen in het derde kleuter. Zijn oudste al vier jaar eerste van de klas.

Ik klap mijn Flow dicht en kijk naar buiten. Mijn hoofd staat op springen en ik onderdruk de neiging om eens heel hard: "Lieve schatten, jullie zijn allebei mooi, knap en geweldig. Maar kunnen we dan nu even stil zijn?" te roepen.