Ik hoef mijn vraag zelfs niet af te maken. Z'n vinger wijst naar de hoek van kamer. Naar een hoop verfemmers, plastiek, wasmanden vol spullen op wasmanden vol spullen. Daarrond werd een knikkerbaan gebouwd en zwerven de restanten van een in-eigen-speelkeuken-bereid-menu rond.
'Daar. Alles ligt daar', mompelt hij. Op zijn wang zit een witte veeg verf, zijn zwarte haar is grijs van het stof en hij ruikt naar verf en vernis.
Voor de zoveelste keer in een jaar tijd leven we op een hoopje. Kasten zijn de grote afwezigen deze dagen. De zitbank staat in twee gespleten bovenop zichzelf gestapeld. Het tapijt ligt als een grote rol in de weg te liggen in de gang.
In mijn hoofd spant en duwt het. Dit kan ik niet goed. Leven tussen hopen, waar zelfs de zoektocht naar de tweede kleuterlaars kan uitdraaien op een ware saga. Ik heb de dingen graag daar waar ik weet dat ze zijn.
Ik til één hoekje plastiek op en laat het weer vallen. Vroegtijdig staak ik mijn zoektocht naar gsm-oplader, moe alles naar a naar b en terug te verhuizen. Ondertussen behangt en schildert het Lief haast zijn armen van zijn lijf.
En als je maar half kijkt, zien sommige hoekjes in huis er al een beetje af uit:
5 opmerkingen:
Kijk dan maar met een hand voor je ogen, die halve blik ziet er prachtig uit!
Wat komt dat behang prachtig uit, zo'n heerlijk hoekje!!
Mooi hoor, nog even doorbijten en dan komt het helemaal in orde. Courage!
"En als je maar half kijkt, zien sommige hoekjes in huis er al een beetje af uit"
Dat is echt een geweldige quote!
Wauw! Mooi zeg! Dat behang is prachtig, zo gecombineerd met die meubels!
Een reactie posten