Ik vraag me af. Als ik de batterijen uit de afstandsbediening van de televisie haal. De tablets en andere schermpjes verstop. Als ik het Internet onklaar maak en de gameconsole ontvoer naar een donker hoekje van de kelder.
Hoe lang zou ik met mijn vingers in mijn oren op het terras mijn lippen kapot moeten bijten, voor het vuurwerk in de huiskamer geluwd is. Hoe lang zou het duren voor ze de moordpogingen op elkaar staken en de deur van de speelgoedkast opentrekken om zoiets gek te doen als spelen met hun speelgoed? Hoe lang voor ze een boek of strip uit de boekenkast vissen, zich in de zetel laten neerploffen en gewoon beginnen lezen?
Bekentenis...
Mijn kroost speelt niet. Of amper. Als er al eens een zoet plaatje van mijn spelende tweetal hier of op Instagram durft te verschijnen kun je er zeker van zijn dat ik er 1. een foto van nam omdat ik zo opgetogen was dat ze eens deden wat andere kinderen ogenschijnlijk de hele dag zonder moeite doen. En 2. dat er drie minuten na de foto een ruzie van jewelste uitbrak.
Het is dan ook een beetje met knikkende knieën dat ik de koude/natte maanden tegemoet zie. Op de één of andere manier functioneren wij net iets minder goed tussen vier muren.
Op vakantie hadden we twee bakken met kinderspul mee. Een curverbak met buitenspeelgoed: waar onder andere een diabolo, een bal, wat waterspeelgoed en een handvol pingpongballen instak. De andere bak puilde uit met kleurboeken, gezelschapsspelletjes, strips en leesboeken. En het enige waar die bakken goed voor waren - de hele vakantie lang - was grandioos in de weg staan en en passant enkele blauwe plekken uitdelen.
Ik zag mijn tweetal dolen en tjsolen achter de staart van geiten aan, schuilen in een gammel strooibalen kamp, winkeltjes bouwen om zelf gezochte stenen te verkopen. De camping dankt haar status van 'klein stukje hemel' dan ook grotendeels aan het contente spelen van mijn kroost.
In de winter wens ik altijd dat ze diezelfde zorgeloosheid mee de woonkamer in zouden nemen. Want ze hoeven zich zeker niet enkel te amuseren met vier blaadjes, drie stokjes en een bak water. De immer uitdeinende collectie Playmobil, kapla, Lego en auto's kan wat mij betreft niet vaak genoeg uit de kast getrokken worden. Als ik in ons huis maar die blik zou kunnen zien van een kind dat volledig opgeslorpt is door de wereld die enkel bestaat in zijn of haar hoofd. Ik gooi Instagram er mee plat.
(En dan kan ik ook eens weer een boek lezen voor het kinderbedtijd is, in plaats van een twaalfde rondje kwartet met drie.)
5 opmerkingen:
Mijn kinderen spelen ook niet ... die moeten geentertaind worden.
Vermoeiend ... en hoe ik ook wou dat het anders was ... ik vrees dat dat er niet uit groeit.
Bij ons was dat vroeger met badspeelgoed. We hadden een doos vol maar verkozen de lege flessen shampoo :)
Hier van 't zelfde, hoor. Ik merk wel dat duidelijke afspraken over tv en andere schermpjes helpen. Als ze weten dat het vandaag niet mag, dan gaan ze ook niet zagen en beginnen ze vanzelf te spelen. 't Is pas als we er zelf geen lijn in trekken dat ze gaan zagen en hangen. Nog een probleem: te veel speelgoed. Neem een klein emmertje Playmobil uit de grote bak, stal dat uit op de salontafel, ga achter de deur op de loer staan en binnen 10 minuten is er eentje mee aan 't spelen. Te veel speelgoed ontmoedigt blijkbaar.
Ik ben zooo opgelucht dat het niet alleen zo bij ons is dat er nauwelijks nog wordt gespeeld.
Hier ook. Elke keer weer denken we hét gevonden te hebben, met een nieuw stuk speelgoed waar ze een uurtje zoet mee is. Daarna wordt er nooit meer mee gespeeld...
Een reactie posten