Vol plannen

Naar Gent moest ik. Werkgewijs voor een vergadering. 's Avonds ging ik voor mijn eigen lol met een vriendin iets gaan eten. En zo had ik na de vergadering vier lege uren, voor ik  mijn benen onder een restauranttafeltje kon steken.
Vier uren om iets te doen, want niets is ook zo raar. Maar ik ben dat dus niet meer gewoon. Gewoon rondhangen, mijn neus achterna lopen.
De controlefreak in mij had al wat adressen in haar agenda genoteerd. Was dit niet het moment om nog eens een museum binnen te stappen? Of in de winkels te gaan snuisteren?
Mijn neef, die een kop koffie en een babbel in de aanbieding had, stuurde me een andere weg op. Hier gewoon rechtdoor wandelen, dan vul je je uren wel.
Ik volgde de tramlijn en zocht naar het Gent uit mijn studententijd. In hoekjes en kantjes zat ze nog, maar ik moest al heel goed speuren. Ze zag er goed uit, mijn studentenstad. Beter dan ik me herinnerde: fris, jong en levendig.

De tramlijn voerde me naar een boekenwinkel op de Kouter. In mijn hoofd zeurde een stemmetje over dat museum en de winkels. 'Heel eventjes' fluisterde ik en ik glipte door de deur. Ik ademde de geur van papier in en liet mijn vingers langs de boekenruggen glijden . Ik trakteerde mezelf op een stapeltje én op een koffie in de winkel vooraan. Buiten regende het. 'Nog heel even', legde ik het stemmetje in mijn hoofd het zwijgen op en ik sloeg één van mijn aanwinsten open. Toen ik even later opkeek, was het tijd voor dat restauranttafeltje...