Knipoog

De stad knipoogde deze middag naar mij.
Meestal is ze nukkig en grauw. Met mensen die zich door de ochtend haasten. Opengescheurde vuilniszakken als obstakels op het voetpad. Stinkende resten weekend in portalen en een hondendrol aan de voordeur.
Maar deze middag was ze wondermooi, de stad.
In de fontein speelden twee jongens. Alles uit behalve het ondergoed.
De zon scheen de lucht blauw. Het beste cliché dat er is.
Op het plein voetbalde een tros kinderen met een balletje aluminiumfolie. Klanken van gitaar en accordeon dwarrelden over het plein. Twee jongen kerels speelden iets vrolijks dat aan 'Junglebook' deed denken.
In mij ging iets dartelen en ik knipoogde terug naar de stad.

Rommelmarkt

Met zijn rimpelige handen, wandelstok en gebogen rug leek hij niet het juiste doelpubliek. Maar toch boog de oude man zich lang en geconcentreerd over ons kleedje kinderspeelgoed op de plaatselijke rommelmarkt.
'Wat is dit?', vroeg hij en wees naar een doosje met een puzzelblokken.
'Een puzzel'
'Dat zijn blokken.'
'Ja en op elke kant staat een prentje. Zo kun je zes verschillende puzzels maken.
'En wat kunnen ze daar mee doen?'
'Puzzelen, in elk geval. Torentjes maken, gooien, rollen, ...'
'Niet zoveel dus', mompelde hij, maar hij bleef kijken en draaien aan het doosje. 'Wat moet dat kosten?'
We discussieërden wat over de prijs, bleven wat hakkelen over de laatste 5 cent, maar uiteindelijk besliste hij om te kopen. Minitieus bleef hij koperen centen uit zijn broekzak opdiepen, tot we aan de afgesproken 25 cent kwamen.
'Voor de kleinkinderen?', vroeg ik terwijl ik zijn geld aannam.
'Neen, die heb ik niet. '
Voor wie het wel was liet hij in het midden.
Met het kleurige doosje in zijn hand slofte hij verder. Bij de hoek bleef hij even staan, vouwde zijn handen rond zijn mond en riep luidkeels: 'Madammeke, nog één ding. moeten er daar batterijen in?'