Blauw stond al een hele tijd niet meer garant voor warm.
Het was enkel een vrijbrief om me regenbroekloos de straat op te wagen. Meer niet.
Elke morgen hijs ik me in een harnas van sjaal, muts en handschoenen. Onherkenbaar in lagen wol en winterjas. Gewapend tegen de blauwe, maar bijtend koude lucht.
Het moment komt altijd, net zo zeker als Sinterklaas.
(Alleen wat minder klokvast.)
Dit jaar viel ik stil tijdens een 'shit! we hebben nog postzegels nodig' sprint naar de post.
Ik haast me door de straat en val plots stil.
Klein geluk, voor het eerst sinds lang weer de zon op je rug voelen.
3 opmerkingen:
Ik val eerder stil bij het onverwacht opmerken van een eerste krokus of het horen van een eerste merel. Zalige momentjes
Dat was voor mij ook een klein geluk gisteren. En dan nog wel op Internationale Vrouwendag. Ik had een uurtje recup en net als ik naar het station moest wandelen om 16u, brak de zon door. En ze bleef schijnenen dat ik thuis was om 17u. Zalig! :)
Of die eerste keer die oranje grote rode ronde bol boven de horizon zien op weg naar het werk. Koud dat wel, maar er is al licht.
Een reactie posten