De muziek die me meestal vlotjes doorheen mijn rondjes zweept, hield het tussen kilometer drie en vier voor bekeken. Samen met de muziek floepte ook mijn telefoonscherm op zwart. Mijn rechterkuit stond gespannen. Een gevoel dat al een aantal malen de pijnlijke voorbode was van een gescheurde spier.
Ik hield halt middenin de bevroren velden. Er zat niet anders op dan vier kilometer stappen in een dunne lopersbroek en dito jasje. Witte wolkjes adem dreven voor me uit. Vogels kwetterden door elkaar en - op een goed ingeduffelde wandelaar - liep ik alleen door de witberijpte velden.
'Goed gelopen?', vroeg Lief toen ik mijn bevroren tenen warm stampte in de gang.
'Het was heerlijk', antwoordde ik.
Zo mooi als de ijzig gehaakte zilveren randjes aan de bladeren en grassprieten.