Kniktieklaas

Ik kijk het met een warm soort heimwee aan: De ijver waar er tekeningen mee gemaakt worden. Het verlangend aftellen. De zorg waarmee een mandarijn precies goed in het schoentje gelegd wordt, met een handgeschreven brief in de juiste hoek er naast. 

Het katapulteert me zo naar vroeger. Naar twee blote voeten die op een te koude vloer stonden te dansen voor de deur van de woonkamer. 

‘Kom! Kom! We gaan kijken!’

‘Wacht. Laat ons even wakker worden.’ Nooit kwamen mijn ouders trager de trap af. Nooit deden mijn ogen er zo lang over om te wennen aan het aangeknipte licht. 

Nu ben ik diegene die voorzichtig tekeningen haalt uit gezette schoenen. Ik strijk de plooien uit verlanglijstjes en berg ze op in de doos onder mijn bed waarin honderden kleine fragmenten van hen in zitten: ‘Liefe sinterklaas. Ik wil graag een zangmiekrofoon en knutzelspulen. Dat sou ik geel leuk vinden.’ 

Het is een versie van hen die veel te snel zal verdwijnen. En ik wil er een minstens een snipper van kunnen bewaren. 

De jongste tekent aan het nieuwste portret van Slecht-Weer-Vandaag en klikt you tube-gewijs van Sinterklaasliedje naar Sinterklaasliedje. 

Plots klinkt Kniktieklaas door de kamer. 

Ik ben weer negen, met blote voeten op de koude vloer. 

‘Kom!Kom! We gaan kijken!’