Het is altijd nu

Uit het archief van mijn notaboek... 

Zomergulzigheid, noem ik het. De nood om een zomerdag tot de allerlaatste minuut te plukken. In het handjevol maanden dat de buitenlucht zacht en warm genoeg is om buiten te leven, wil ik het onderste uit de kan halen. Neen, ik wil niet in de zetel ploffen voor een film. De zon schijnt. We moeten erop uit. Kleine grote avonturen beleven, roze avondluchten bewonderen en de zon zien zakken in de zee.
Neen, ik wil mezelf niet aan mijn bureau parkeren. Er zijn meertjes waar in gezwommen, hangmatten waarin gelezen en zomertafels waaraan gekeuveld moet worden.
Ik waad door de zomer met een denkbeeldig vlindernetje boven mijn hoofd. Klaar om elk mooi moment te vangen, te plukken en te bewaren.

Ik ben niet alleen. Mijn jongste kampt met herfstgulzigheid. Hoeveel boswandelingen we ook aaneen rijgen, de oker gekleurde bladeren vallen altijd te vroeg. Of feestgulzigheid, waar de oudste na weken verlangend aftellen de dag zelf al vol nostalgie wakker wordt want ‘vanavond is het weer voorbij’.

Maar tijd laat zich niet hamsteren. Het is altijd gewoon nu. Nu, waarin ik op mijn rug dobber in de zee. Nu, waar de zoveelste zomerbui teveel zich over mijn fietsende benen uitstort. Nu, waarin ik dit stukje schrijf.

Of zoals Herman de Coninck het mooi schreef:
Er is hier. Er is tijd.

En dat elke dag, elk seizoen weer opnieuw.