Ze lag nog maar eens op een ziekenhuisbedje. (Vijfde keer dit jaar, halverwege de tienbeurtenkaart, niet dat we tellen hoor.) Ditmaal met een gat in haar wenkbrauw. Bedsalto's durven al eens verkeerd uitpakken, bewees ze die avond met verve.
Ogen stijf dichtgeknepen, doekje in haar vuist gekneld, 'geen spuitje - geen spuitje - geen spuitje' als een mantra herhalend. Ik fluister, sus en troost. 'Als ik kon, meisje, dan kreeg ik die prikken in jouw plaats.'
Ogen stijf dichtgeknepen, doekje in haar vuist gekneld, 'geen spuitje - geen spuitje - geen spuitje' als een mantra herhalend. Ik fluister, sus en troost. 'Als ik kon, meisje, dan kreeg ik die prikken in jouw plaats.'
Wanneer de dokter mompelt 'dat wordt naaien', kijkt ze hoopvol op.
'Mama zei dat je het bij haar mocht doen.'
PS: Dokter, mijn linkertrommelvlies functioneert na een week opnieuw. Hoe gaat het met de uwe?
3 opmerkingen:
Ocharme! Wij lachen er soms mee dat mijn vader zo'n tienbeurtenkaart wel zou kunnen gebruiken, maar dan spreken we wel verspreid over verschillende jaren (wat al erg genoeg is), laat staan op één jaar tijd!
Veel beterschap en hopelijk is haar volgende val gewoon een simpele blauwe plek, op te lossen met een kusje :-)
Slimme meid! En auw...... hier blijft het (vooralsnog) bij lijmen ;-(
Beterschap, voor haar en voor je oren!
ocharme
Een reactie posten