woorden die het denken dansen laat

sukha amsterdam

Lezen is elke keer opnieuw weer een beetje verliefd worden op een boek. Is telkens weer opnieuw op zoek gaan naar die coup de foudre die ervoor zorgt dat je elke vrije minuutje neus tussen de pagina's wil steken. Niet dat de liefde even groot is voor elk bundeltje woorden, maar juist dat maakt het oh yes-gevoel des te groter als je beseft dat een verhaal je bij jouw nekvel grijpt.

Ik las 'De waarheid over de zaak Harry Quebert' uit en voelde me net zoals de auteur het op de laatste pagina's neerschreef:

'Hoe goed een boek is meet je niet alleen aan de laatste woorden af, Marcus, maar aan het effect van alle woorden die daaraan vooraf gingen. Ongeveer een halve seconde nadat de lezer het boek uit heeft, als hij het laatste woord net heeft gelezen, moet hij bevangen worden door een hevige emotie: een ogenblik lang moet hij alleen maar denken aan alles wat hij heeft gelezen, dan moet hij naar de omslag kijken en lichtelijk verdrietig glimlachen omdat hij alle personages zo zal missen. Een goed boek, Marcus, is een boek waarvan je het jammer vindt dat het uit is.'

Ik las Woesten en bleef na de laatste pagina wat voor me uit staren. Ik wacht geduldig tot de dag dat ik het plot van 'Schaduw van de Wind' opnieuw helemaal vergeten ben, zodat ik em nog eens onbevangen kan lezen.

Lezen betekent ook dat je die liefde uiteindelijk ook weer op de boekplank schuift, want jammer genoeg komt aan alle verhalen een eind. Lezen is altijd en opnieuw zoeken naar nieuwe boekenliefdes.