Ergens tussen mijn hart en mijn kin huist een brokje. Een klein onooglijk dingetje, eigenlijk. Maar van tijd tot tijd gaat het op wandel.
Als er iets schoons voor mijn ogen gebeurt, strekt het brokje zijn benen en klapt het na een ommetje door mijn borstkas een stoeltje open in mijn keel.
Mijn jongste danst in het toonmoment. Na vier noten en twee danspassen glijdt het zenuwachtige rimpeltje in haar voorhoofd weg. Ze glundert, straalt en wervelt. Mijn jongste die vaak veel te bang is, staat op de eerste rij en danst zich met de glimlach door de choreografie.
Ik slik en slik, maar het brokje blijft rustig in zijn stoeltje kijken. Pas bij het applaus blaast hij de aftocht en surft in een traan terug over mijn wang naar mijn hals.
