Op mijn rug in het gras. Tijdens één van die kostbare dagen dat de zon gul is met haar stralen en er even niets moet. Of toch. Liggen en kijken. Niet naar de wolken die voorbij drijven, ook niet naar de boomtoppen die wiegen in de wind of naar de bloemen die eindelijk kleur in de tuin brengen.
Ik ben niet alleen in de tuin.
Rond me rennen twee paar voeten. Twee paar handen klemmen elk een bellenblaaspotje vast. Twee stemmen blazen, wijzen en juichen als een bel de horde van de tuinschutting neemt.
Op mijn rug in het gras zie ik veel bellen, af en toe een zwaai van een arm of een zwiep haar. Ik voel veel bellenblaasspul spetteren in mijn gezicht en ben regelmatig te laat om een ongecontroleerde voet te ontwijken.
Ik zie gesloten ogen, bolle wangen en opperste concentratie. Ik zie troepen glinsterende bubbels hoger en hoger stijgen.
Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid'
probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.
1 opmerking:
Jouw kinderen blazen dus daadwerkelijk bellen? Hier kieperen de potjes altijd om en zou ik no way met gesloten ogen liggen wachten op een zeepsopdouche :-)
Een reactie posten