Overal schoonheid

Ze staat op een stoel, torent hoog boven het publiek uit.
Op het podium doen leerlingen waar ze al een maand aan werkten en voor oefenden. Ze lopen de pasjes die ze instudeerden. Ze doen de zwaai en draai die de juf hun voor toonde. Ze lopen trots af en aan in zelfgemaakte kostuums.
Ouders drommen samen rond het podium om een glimp op te vangen elk van hun eigen kroost, maar daar bovenop haar stoel ziet ze alles perfect, niet gehinderd door een zwaaiende hand of een lijf dat langer is dan het hare.
Wanneer haar dochters opkomen strekt ze zich zo lang mogelijk uit. Rond haar wordt geklapt en gejoeld, maar zij staat en kijkt. Ze zwaait niet, ze maakt geen foto's. Haar ogen zijn vastgelijmd aan het dansende kind. Uit haar ooghoek rolt een traan. Ze kijkt verder, zonder enige aanstalten om de traan weg te vegen. Langzaam rolt hij over haar wang tot hij breekt op haar glimlach.

Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.