De weerzin om dingen te verzetten moet hier ergens ontstaan zijn. Ik zat vast tussen een tafel en trapspijlen, terwijl het Lief bedacht hoe hij mij, de tafel en de trapspijlen ongeschonden uit de situatie kon krijgen.
'Nooit doe ik het nog, dingen van a naar b en terug zeulen', mopperde ik toen mijn linkervoet begon te slapen en het geprik van de derde tafelpoot in mijn buik wel heel erg pijnlijk werd.
Een loze belofte, zo bleek.
In de tussentijd heb ik al ontelbare tafels van a naar b en terug naar a gezeuld. Dat komt ervan als je lid van de ouderraad bent en wel best een handje wil toesteken tijdens het schoolfeest.
In de tussentijd heb ik ook de helft van mijn huisraad opnieuw een plek gegeven één of twee verdiepingen lager. Dat komt ervan als de volledige gelijkvloers verbouwt en dan toch ook daar in de zetel wil zitten en aan tafel aanschuiven.
En deze morgen verhuisde ik voor het werk onder andere 85 stoelen en 40 tafels van het soort 'loeizwaar' van lokaal a naar zoldertje b. Het schijnt dat daar alles beter staat. Een aantal keer opperde ik of het lokaal onder zoldertje b, niet beter geschikt was. Gezien al het materiaal maar tijdelijk bij ons kampeerde tot het doorgesluisd kon worden naar het nieuwe kantoor. En mijn lijf het wel fijn vindt om die steile trap - dan wel met of zonder stoel - te kunnen skippen. Maar gek genoeg bleek ik de enige van het duo verhuizers te zijn die graten in dit plan zag.
Die 85 stoelen werden dus stuk voor stuk de steile trap opgedragen en tegen een muurtje opgestapeld. En daar mogen ze nu staan voor een maand of zeven tot we ze opnieuw naar beneden dragen in een camionette stouwen en op de eindbestemming het trucje nog eens overdoen.
De vraag wie zal dat doen, is eerder van de retorische soort.
Mijn rug kijkt er nu al naar uit...
En ik voel opnieuw die tafelpoot in mijn buik prikken en een loze belofte opborrelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten