Zichtbaar glunderend liet ze zich door de straatartiest uit het publiek plukken.
Ja, ze wou wel een ballon.
Ja, ze wou deze wel eens opblazen.
Neen, ze kon het niet appreciëren toen het publiek lachte met haar poging en rood aangelopen gezichtje. En neen, ook niet toen de straatartiest een gewillige hand wou toesteken.
Neen, ze vond het niet leuk toen de opgeblazen ballon onmiddellijk leegliep in haar hand. Doe er dan toch een knoopje in man, zag je haar denken.
Neen, ze wou geen nieuwe.
Neen, hij hoefde haar niet aan haar schouder tegen te houden. Ze wilde echt geen nieuwe.
Neen, ze wou geen nieuwe. Stop ermee om met ballonnen te zwaaien.
Neen, geen ballon is geen ballon. Dus ook geen twee ballonnen.
Neen, ze wou geen knuffelbeer aannemen en trouwens waarom hing dat ding aan een vislijn?
Neen, ze ging niet achter een knuffelbeer aanhollen, zeker niet als dat ding aan een vislijn hing.
Neen, ze zei het al. Ze wil geen ballon.
Neen, ook niet als hij grappige fluitgeluidjes maakte.
Neen, hij deed er echt beter aan zijn arm van haar schouder te halen.
Neen, echt geen ballon. Echt niet!
Bij elke weigering van mijn jongste bulderde het publiek en ging haar onderlip harder trillen. Na drie minuten - met een ballon in haar hand die ze echt niet wilde - barstte ze in huilen uit.
En zo verliet ik de voorstelling na 3 minuten en 10 seconden, met een luidkeels blèrende dochter op mijn arm. 'DIE MENEER IS NIET GRAPPIG!'
Op het podium zocht de artiest zichtbaar naar de resetknop van zijn voorstelling.
3 opmerkingen:
Aaaah.... Arm kind....
Geen ballon is geen ballon. Dat is toch niet zo moeilijk?!
Ik snap haar wel!! :)
Oh, ik zie het zo voor me. Inderdaad niet grappig als volwassenen je niet serieus nemen.
Gelukkig kan mama 't zo opschrijven, dat 't voor de rest van de wereld heel grappig en entertainend is!
Een reactie posten