Zeker wanneer de morgen begon om 01.00 u. Omdat er zich monsters in een kamer verschuilden. Onzichtbaar voor het ouderlijk oog, dat wel dan weer. Er moest geschuild worden onder het ouderlijke dekbed. Tot dat dekbed te warm werd en van het kinderlijf afgestampt werd. Dat er twee ouders lagen te koukleumen doet er niet toe, er zaten namelijk monsters op de kamer.
Mijn god, wat kan een nacht lang duren als je niet mag slapen.
Dan kan 's morgens mijn tweede naam al eens onredelijkheid zijn. Wanneer de monsters van die nacht plots in de zetel blijken te hangen. Incapabel om hun kleren aan te doen. Wel capabel genoeg om elkaar op het hoofd te timmeren met de afstandsbediening van de televisie die niet aan mag. Dan word ik zelf verbannen naar de keukentafel en krijg ik het verbod om mijn mond nog te openen. Omdat ik iemand die zich niet wil aankleden gewoon in onderbroek en onderhemd naar school zou sturen. Of mopper dat ik de laatste mandarijn mee wil naar mijn werk, in plaats van een melige appel.
Ik vang een blik met waarschuwende wenkbrauwen en word verzocht mij naar mijn auto en zo naar het werk te begeven.
Dus kijk ik nog steeds zo zwart als de koffie die me moet troosten (en wakker houden)
En heb ik een aai over mijn bol nodig, omdat een dutje doen bovenop mijn klavier jammer genoeg geen optie is.
2 opmerkingen:
Oh wat een troost is jouw postje. Bij ons waren het geen monsters maar het was tijd om op te staan. Om 0u35. En. Hij. Duldde. Geen. Tegenspraak. Zelfs niet van degenen die nochtans verondersteld worden de ouderlijke macht over hem uit te oefenen...
En weten dat je er ooit met een glimlach aan zal terugdenken, helpt ook niet echt vermoed ik :-)
Een reactie posten