Ysabje schreef een hele, hele tijd geleden mooi over spullen die blijven plakken. Yup, yup knikte ik toen terwijl ik van mijn laptop opkeek en mijn oog viel op mijn lelijke bureauaccessoires. Prullen, niemedallen die me al zo lang volgen dat ik me geen bureau-uitzicht meer kan voorstellen zonder hen.
Zo is er een soortement van pennehouder, helemaal uit Zuid-Afrika. Ooit moet het iemand een leuke mop gevonden hebben om een levensecht oor aan een mok te boetseren. En op een bepaald moment in mijn tienerjaren belandden mijn pennen en fluostiften in de desbetreffende mok. Mijn uitzicht tijdens talloze uren blok, stageverslagen en eindwerkmarathons. Bij wijze van geluksbrenger mocht ie mee naar mijn eerste 'betaalde' bureau. En kijk, hij staat er nog steeds lelijk te wezen.
Of het klokje. Ooit in Scheveningen gekocht van mijn vakantiegeld. Met wat waar-ga-je-dat-nog-zetten gemopper van mijn moeder op de achtergrond. Ik kijk er al bijna net zo lang op als ik kan kloklezen. Qua design zo vreselijk gedateerd dat het binnenkort waarschijnlijk weer hip is.
Ik heb ze meegezeuld van slaapkamer, naar kot, naar werkplek 1, 2 en uiteindelijk 3.
Misschien is plakken niet meer het juiste woord.
Misschien past vergroeid beter, om onduidelijke reden weliswaar.
Is er aan jou ooit iets blijven plakken?
Die twee kinderkopjes in de achtergrond zijn ook blijven plakken, maar dat was vanaf het begin al geheel en volstrekt de bedoeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten