Nog eventjes
Hij slaat zijn zachte armen stevig rond me heen. "Nog niet opstaan, blijf nog even liggen. Ik zie je al zo weinig."
Hij overweldigd me met zijn zachte kussen.
Uit mijn ooghoeken zie ik de cijfertjes van mijn wekkerradio steeds bozer op lichten. 7u15 pinken ze beschuldigend.
"Maar ik moet zo meteen door", murmel ik in zwak protest.
"Nog eventjes", vleidt hij en trekt zicht steviger tegen me aan.
"Mmmm", ik voel me weer wegdoezelen in zijn warmte.
"KIHIIIIIIIIIIIM!!!!!!!!!", brult manlief onderaan de trap. "Als je nu niet opstaat ben je hopeloos te laat."
Met de grootst mogelijke tegenzin ruk ik me los uit de warmte van mijn dekbed. Mijn bed lijkt me verwijtend aan te kijken. Ik zie hem inderdaad veel te weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten