Egeltje
Ze glipte door de gangen. Griste snel wat ze nodig had uit het rek en haaste zich verder. Vriendinnetje Egel.
"Hoi Egel", zwaaide ik. Blij dat ik haar nog eens zag. Ooit trokken Egel en ik van 's morgens tot 's avonds met elkaar op. Iets dat veranderde op het moment dat we allebei ons diploma in handen kregen. We gleden ongezien van elkaar weg.
Bijna verschrikt keek ze op en leek zich eventjes te ontspannen, maar haar verdriet stond nog steeds in hoofdletters op haar gezicht te lezen. Vanuit haar zelfgemaakte bolster maakte ze een kijkgaatje om eventjes te praten.
"Het ging wel", zei ze droef lachend en draaide zich snel om.
Terwijl ze wegliep zag ik hoe ze haar stekels opnieuw recht schikte, letterlijk en figuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten