Klokvast
Ik zie mijn wekkerradio van 5:29 naar 5:30 springen en onmiddellijk daarna ontwaar ik een wit-zwart kopje achter de rieten mand die dienst doet als nachtkastje.
"Neen", denk ik. "Deze morgen niet. Hou je voor één keer rustig" Maar Wiebe scherpt haar klauwtjes en klokslag om 5:31 gaat ze de mand te lijf. Eerst nog voorzichtig, klaar om weg te duiken voor een vliegende pantoffel, dan vol overgave met twee pootjes.
Ik knijp mijn ogen stijf dicht en wacht af.
"Krt krt krt krt krt krrrrrrt"
Manlief keert zich om.
"Krt krt krt krrrrrrrrrrrrrrrt"
Manlief loenst even naar mij, ik knijp mijn ogen nog stijver dicht. Beiden liggen we te wachten.
"KRRT KRRT KRRRT KRRRRRT KRRRRRRRRRRT"
Zuchtend gooit hij het dekbed van zich af en strompelt de trap af. Wiebe volgt opgewekt trippelend. Ik zie net haar zwarte staart door de deuropening verdwijnen. Beneden hoor ik een deur open en toe zwaaien en manlief zichzelf weer de trap opslepen.
"Elke morgen", hoor ik hem grommen terwijl hij weer onder het dekbed duikt.
Hoeveel keer moeten we dit ritueel herhalen tot een kat snapt dat ze echt geen eten zal krijgen, dat ze bij zo'n streken enkel een tijdelijke eenzame opsluiting mag verwachten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten