Kruimel

Groot
De pilaren rezen oneindig hoog op. Het gladde marmer blonk in de enkele zonnestralen die de Sint Pieters Baseliek binnenvielen. Ik liep met een open mond rond. Verbaasd over het bouwwerk, geïmponeerd door de grootsheid. Maar ook walgend over de decadentie die het geheel uitstraalde. Geschrokken over hoe nietig en klein ik me voelde in deze inmense ruimte. Als een kleine mier die per ongeluk in een balzaal terecht gekomen was.
De gigantische beelden die op zijn minst in schoenmaatje 63 pasten. Het baldakijn boven het altaar waar ons volledige huis onder paste. Alles was zo groot.

Het jongetje was duidelijk ook onder de indruk. Hij nam kleine voorzichtige stapjes en keek met grote ogen rond. Bang en duidelijk de les gespeld dat hij stil moest zijn. Maar opeens trok er iets zijn aandacht. Hij trok aan zijn vaders mouw en rende naar een hoek van de baseliek.
"Daddy, is Hagrid also this big?", gilde hij enthousiast terwijl hij naar één van de beelden wees.