Mevrouw?
Na mijn interview wandelde ik langs het water terug naar mijn bureau. Het was rustig op straat. Ik liet mijn voeten slepen door de hoopjes herfstbladeren. Voor me liep een vrouw met een ongeloofelijk lange vlecht. Die hupste op en neer op het ritme van haar stappen en reikte zeker tot haar middel. Ik bestudeerde het vlechtwerk gefascineerd. het leek geen gewone vlecht, maar een visgraatachtig iets.
Ze grabbelde in haar jaszak en trok er een zakdoek uit, maar met die zakdoek gleed een kleine agenda mee uit haar zak. Met een zacht plofje viel het op de grond. De vrouw had niets gemerkt.
Ik bukte me om het boekje op te rapen en riep ondertussen. "Mevrouw, mevrouw wacht eens eventjes."
Ze stapte stug door.
"Mevrouw?" riep ik nu iets luider. "Mevrouw. Uw agenda is gevallen."
Ze draaide zich om en ik keek recht in een gezicht vol onmiskenbaar mannelijke trekken. Ruwe wenkbrauwen, een stoppelbaard en een hoekige kin.
"Vroeg je iets", bromde hij.
"Uw agenda viel uit u zak, meneer".
Ik zorgde ervoor dat ik de nadruk legde op het laatste woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten