Droeve geur
"Davidoff Cool Water for Woman". Het flesje staat bijna vijf jaar onaangeroerd in de badkamer, de blauwe glans bestoft. Achter andere flesjes, halfvol en dat zal ook zo blijven. Voor altijd. Cool Water is geen fris en fruitig geurtje meer.
Niet meer sinds ik die geur ophad dezelfde dag dat ik plots werd opgebeld."Je kan beter zo snel mogelijk naar huis komen."
Niet meer sinds het leek alsof ik een stroomversnelling terecht kwam en toch alles bleef stilstaan.
Geuren roepen herinneringen op, maar deze geur slaat me telkens met een gigantische mokerslag tegen de grond. Slingert me terug naar de eerste ochtenden. Hoe ik daar zat aan de rand van mijn bed. Mijn blote voeten op de grond en mezelf telkens weer overtuigen dat het geen droom was, dat het echt is. Hoe ik prevelde: "Eén dag zonder mama", "Twee dagen zonder mama", "Drie dagen ...". Hoe ik voor mezelf de tel bijhield omdat ik niet kon bevatten wat "nooit meer" betekende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten