Eén portie bloed
"Het gaat even pijn doen", zei ze zacht. Ze leek te jongleren met afbindbandjes, naalden en buisjes. Ik knikte, beet op mijn onderlip en concentreerde me op de regen die tegen de ruit kletterde. Met een venijnige prik zat de naald in mijn arm. De verpleegster knutselde nog even met wat plakband en doekjes en liet me toen alleen. Ik wriemelde heen en weer in de zetel om haar constructie te bekijken. Het slangetje dat uit mijn arm vertrok kleurde dieprood en ik bestudeerde nauwgezet hoe mijn bloed in het zakje naast me druppelde.
"Je ziet er nogal wit uit", zei de verpleegster bezorgd terwijl ze mijn zetel wat verder naar achter kantelde. "Voel je je niet goed?"
Ik probeerde breed te grijnzen. "Ik ben gewoon niet zo dol op naalden, voor de rest gaat het wel."
Langzaam druppelde het zakje naast me vol. Ik vertrok met tientallen bedankjes, een balpen en een blij gevoel. Ik had mijn beetje kunnen bijdragen ondanks mijn naaldenfobie.
Uit de brief die gisteren in de brievenbus stak bleek echter dat mijn bloed niet zo dik in orde is als ik dacht. Veel gegoochel met termen als te lage waarden en tekorten maakte mij duidelijk dat mijn moeizaam bijeengedruppeld zakje bloed niet voldeed. Maar voor ik me ook maar zorgen maakte over die te lage waarden en tekorten kreeg ik een griezelvisioen waar mijn zakje bloedeigen bloed koudweg in een container met medisch afval gekeild werd.
*snif*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten