Kruimel

Wolken
Ik denk dat hij me - zonder dat ik het merk - zachtjes rond putten, hobbels en losliggende steentje stuurt. Zonder een woord trekt hij me mee in een bochtje rond het obstakel. Hij laat me praten, dromen of suffen en let op de obstakels voor ons beiden. Een ommetje rond die losse steen, even uitwijken voor die stoeprand, ... .
Mijn voeten en mijn hoofd leiden beiden immers een eigen leven. Mijn voeten op de grond, mijn hoofd in de wolken en vanuit de wolken is het niet makkelijk om de grond in de gaten te houden. Dat doet hij dan maar voor mij. Deze middag was hij er niet. Daarom waarschijnlijk dat ik, terwijl ik in mijn hoofd duizend dingen probeerde te ordenen, met mijn linkervoet in een putje sukkelde. *krak*