Kruimel

Mooi, maar dan anders
*zucht*
"Wil het niet lukken?"
"Neen, ik krijg het niet geschreven."
"Wat dan?"
"Dat toneelstuk dat ik gisteren zag."
"Wat is er mee."
"Ik wil er iets over schrijven, maar het lukt me niet."
"Wat was er dan zo speciaal aan dat het niet lukt?"
"Het was zo mooi."
"Schrijf dat dan!"
"Wat? Het was zo mooi? Dat is niet voldoende. Het was zoveel meer dan mooi."
"Wat meer dan?"
"Het verhaal raakte me, nestelde zich diep in mijn buik. Hoewel ik wist hoe het ging aflopen, wilde ik zien hoe ze het in scene zetten. Op het moment dat het afgelopen was, had ik het liefst gehad dat de acteurs gewoon opnieuw zouden beginnen spelen."
"Schrijf dat dan!"
"Maar dat zijn maar woorden."
"Wat wil je dan?"
"Het was de sfeer die me iets deed. De broze banden die tussen de personages uitgesponnen werden. De mooie versregels die ze elkaar naar het hoofd slingerden. Alsof het niets was. Het was hetgeen je als toeschouwer al meer wist, dan de personages op het podium. Het leek even alsof ik in een hoofd vol fantasie mocht logeren. De wereld die daar op het podium werd uitgebouwd, daar wilde ik zijn. Maar toen het doek viel werd ik er botweg uitgekegeld. Het geheel. Dat alles op het podium dat ervoor zorgde dat ik er nu nog steeds mee in mijn hoofd zit."
"En dat krijg je niet geschreven?"
"Neen, dat lukt niet. Het lijkt alsof ik niet genoeg woorden heb."