Wazig
De mensen op het podium leken door elkaar heen te dwarrelen. Mijn ogen flitsten van links naar rechts om het schouwspel te volgen. Maar plots vervaagden de figuren op het podium. Hun contouren verdwenen en ze werden niet scherper dan enkele veelkleurige vlekken. Alsof iemand een ragfijne sluier over het podium gedrapeerd had zonder dat ik het gemerkt had. Ik wreef in mijn ogen, maar de wazigheid bleef. Voorzichtig boog ik wat naar voor in mijn stoel en kneep mijn ogen tot spleetjes, probeerde namen te koppelen aan de verschillende vlekjes recht voor mij. Ik knipperde als gek tot plots alles weer glashelder en haarscherp werd. Met een grote grijns liet ik me weer in mijn stoel vallen en dook opnieuw in het verhaal.
Maandlenzen moet je echt na een maand vervangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten