Glimlach
Er stond een foto van een meisje op de cover. Een vrolijk, goedlachs ding met blauwe ogen zo groot als schoteltjes.
In mijn hoekje van de zetel genesteld, dook ik het verhaal in en las tot mijn ogen het zwart van de letters niet meer konden onderscheiden van het wit van het papier.
'Spannend?' vroeg Lief.
'Eerder intrigrerend', mompelde ik terwijl ik nog een blad omdraaide.
Na enkele honderden pagina's en een verrassende wending, legde ik het boek eventjes aan de kant. Het meisje keek me nog steeds aan, maar ze lachte niet meer vrolijk, eerder spottend. Dat ik dat niet gezien had. En het werd steeds erger. Met elke pagina die ik las, veranderde haar gezichtsuitdrukking. Haar lach werd bijna demonisch.
Voor de zekerheid heb ik het boek maar met de cover naar beneden op mijn nachtkastje gelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten