...
De cursor knippert bemoedigend.
'Toe dan. Kom dan.'
Hij wil de letters lokken, maar ze komen niet. Niet in de rij zoals ik zou willen. Niet in de vorm zoals ik zou willen.
Ik staar naar het zwarte lijntje.
Lijntje - niets - lijntje - niets - lijntje -niets - ...
en in mijn hoofd wordt het leger en leger. Er buitelen zelfs geen flarden meer rond mijn hoofd, klaar om uit de lucht geplukt te worden. Ik hou niets meer over om in mijn handen te wegen of even uit te proberen.
Ik kijk naar het zwarte knipperende lijntje en klik uiteindelijk het lege virtuele blad weg.
Inspiratie komt niet op afspraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten