Kruimel

(on)Handig
Opeens had ik zin om met mijn handen bezig te zijn. Iets te maken. Iets blijvend, iets moois. De wetenschap dat geen enkele knutselproject van mij ooit een 'Ooh' waardig was, schoof ik voor het gemak even in de vergeetput van mijn memorie. Ik had enkele bolletjes wondermooie wol zien liggen, dus die zou ik even transformeren in een wondermooie sjaal.
Wondermooie wol = wondermooie sjaal en daar zit ik voor niets tussen, dacht ik.
Lieve Zij wilde wel tonen hoe het moest, zette de steken op en breide enkele rijen voor mij voor. Heel het weekend greep ik elk vrij momentje aan om de naalden laten tikken en de sjaal groeide gestaag. Zondagavond had ik voldoende centimeters bijeen getikt om een turtle-nekje voor KleineMan te maken.Op vijf centimeter van de rand prijkt wel een gat waar mijn duim makkelijk in past, maar zo'n dingen zie ik zelf graag door de vingers.
En toen vroeg Lieve Zij of ze de vorderingen van mijn werk even mocht bewonderen.
Tegen beter weten in toonde ik haar het resultaat.
Tegen beter weten in verborg ik het gat niet.
Tegen beter weten in nam ze alles mee naar huis 'om te kijken wat ze er aan kon doen'.
Vandaag kreeg ik mijn naalden terug.
Er is nog anderhalve centimeter over...