Ik kon er vorig jaar al niet met mijn hoofd bij:
Dat dit kleine ventje, mijn kleine ventje was.
Dat hij diegene was die in mijn buik gewoond had.
Dat dit de schuldige was van alle verbouwingen binnenin mij.
Dat hij er was, met alles erop en eraan.
Hoe ik hem na één minuut al niet meer uit mijn leven kon wegdenken.
Dat hij er echt was.
Ik kon er dit weekend soms nog steeds niet bij.
Hoe Jasper, Jasper is zoals alleen Jasper dat kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten