Vakantie-melancholie
In een klein, oud, stenen huisje in het hart van de Ardeche met de dichtstbijzijnde bakker op 4 kilometer kronkelbaantjes en de dichtstbijzijnde slagerij op 12 kilometer is er echt niets, niets, niets. Dat bedacht ik mij op het terrasje – hoofd in de schaduw van de wijnranken, voeten in de zon, tenen weldadig wiebelend. We waren klaar om als postkaartplaatje te fungeren: nietmeerzoKleineMan op zijn speeltapijt in het gras, Lief en GroteKleineBroer verwikkeld in een venijnig spelletje Babel en SchoneZus net zoals ik met de neus in de boeken.
Op de achtergrond blatende schaapjes en drie stipjes wandelaars die de helling opklauterden.
Er was zoveel niets dat ik de stilte in mijn voelde echoën. Dit kon ik voor altijd wel verdragen, dacht ik. Dit zou ik heel lang vasthouden, dacht ik.
Twee dagen, welgeteld.
En ik verlang weer naar het oude, stenen huisje.
Naar het onbereikbaar zijn.
Naar het ongestoord en vraatzuchtig lezen.
Lieve baas, mag ik weer in vakantie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten