Doorsnee van een thuiswerkdag
In de stilte van mijn bureau-annex slaapkamer trok ik zinnen recht en schikte de ene tekst na de andere op zijn nieuwe plaats. Ik werkte terwijl het licht van links naar rechts door de kamer schoof en vergat de spotjes uit te doen omdat het overdag donker leek te blijven. Ik bewoog onwennig in de stilte van een leeg huis. Onvast zonder de aanwezigheid van collega’s. Het tocht aan het slaapkamerraam, weet ik nu. Vijf verkleumde vingers aan mijn rechterhand kunnen het bewijzen.
En toen het mij allemaal te stil werd liet ik Bloc Party keihard uit de radio knallen. Eerst gewoon om wat mee te wiebelen met tenen en voeten, misschien nog wat meeknikken met mijn hoofd om uiteindelijk - punten en komma's vergeten - op het bed op en neer te springen. Pas toen de volumeknop - nog een beetje luider - het leven uit de linkerbox blies, kon ik weer ernstig en in alle stilte verder werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten