Kruimel

Evil Kruimel
Vandaag heb ik een deadline. En dat is - naar goede gewoonte - het startsein voor correcties die op het laatste moment nog op mijn bureau belanden en teksten die echt- echt moeten omgegooid worden. Verschuiven, veranderen, verplaatsten: alle werkwoorden die zich nu mijlenver uit de buurt moeten houden, wagen zich aan een reünie naast mijn laptop.

Het brengt het slechtste in mijn naar boven.
Ik grom boosaardig en slurp kwaad van mijn koffie. Ik kijk niet op of om. Mijn toetsenbord zal deze avond last hebben van een gekneusde spatie en een kindereitje (een lief bedoeld cadeautje) sneuvelt minder pijnloos dan anders. Ik schrijf niet meer. Ik pen driftig neer. Ik telefoneer niet meer, ik eis.
Collega's in kwestie versturen hun wijzigingen het liefst van al met een goed gemikt papieren vliegtuigje. Ik krijg opmerkelijk meer mails en minder telefoontjes vandaag. Mijn bureaugenoot houdt een verse mok koffie als een schild tussen hem en mijn bureau.

Een dag als vandaag brengt het slechtste in mijn naar boven en ik zal de laatste zijn om het tegen te houden.