Kruimel

Groeien
De ene draait rondjes op haar buik. De andere lanceert zichzelf met ingebeelde raket op zijn rug door de ruimte. Hun ‘Vrrrr’ hebben ze gemeen. Zij daar laag bij de grond, pluisjes ontdekkend. Hij met zijn hoofd tussen de sterren.
Ik kan me haar niet groter voorstellen. Net zomin als ik me hem kleiner kan denken.
Ze zijn wie ze zijn. Ze groeien ongezien, maar zo snel.
Mijn ogen zien het niet. Mijn armen merken het niet.
Het is pas als ik halt hou ik mijn hoofd dat ik merk dat ik hoger moet kijken, meer ruimte moeten maken tussen mijn armen.

En dat is het hoe het moet zijn.

Tussen de lijnen door groot worden.

Steeds veranderen, maar altijd blijven wie ze zijn.