Kruimel

Nacht-terrorist

Zij slaapt 46 trappen hoger en zelfs zonder babyfoon is ze te horen. Ik loop voor de zevende maal die avond naar boven. Boos, rood en woest maaiend schreeuwt ze de avond in stukken, maar mijn trukendoos is leeg.
‘Ik weet het niet meer, meisje en jij kan het nog niet zeggen. Maar ik heb een voorstel.’
Voorzichtig vis ik een brullend lijfje uit het bedje. Samen nestelen we ons in de zetel die zich ondertussen naadloos naar mijn lijf vormt.
‘Wat denk je van wiegen?’Het feit dat ze stil is vat ik op als instemming. Dus we wiegen, wiegen, wiegen.

Ze is moe. Ze is op en bij mijn hart komt ze tot rust.
Ik ben moe. Ik ben op. Ik ben op het einde. Ik laad me op aan haar rustige ademhaling. Want het wordt een lange nacht.