Kruimel

Het leesleven zoals het is...
Ziek en vermomd als een paddestoel hangt ze op mijn schoot. Tussen de rode blaasjes zie ik hier en daar nog een stukje KleineMeid. Geworteld tegen mijn buik is ze vastberaden de dag door te komen.
Ik wil haar troosten met wat ik het beste ken en pluk een prentenboek uit de kast. Met lege ogen kijkt ze naar de prenten. Geen 'boeh' of 'kotkot' die haar een glimlach kan ontlokken. En terwijl ik me inleef in de wondere wereld van de boerderij dwalen haar ogen weg om te blijven haken aan KleineVent's blokkendoos.
Een laatste 'i-a' verjaagt haar definitief van mijn schoot. Piepend wiebelt ze naar de blokken en daar verschijnt de glimlach die ik haar wou ontlokken.
Ze duwt het prentenboek uit mijn handen wanneer ik me naast haar laat zakken op het tapijt en propt twee blokken in mijn handen met een doelgerichte 'da'. Ik mag torens bouwen.

Was ze niet uit mijn buik gekropen, ik begon me vragen te stellen...