Kruimel

5

Verstrooid staarde het oude mannetje me aan toen ik mijn fiets vastklikte aan het fietsrek. Ik sjorde wat aan de pijpen van mijn korte broek, maar een short heet niets voor niets een short. Met een diepe ademteug en een klik voor de muziek in mijn oren jogde ik de andere kant op.
Ik jogde langs kersverse mama's en papa's, geoefende lopers, rode lopers, bankzitters, picknickende gezinnen, honden, mensen die die honden beter aan de lijn zouden houden. Ik knikte naar lopers die vriendelijk hun hand op staken. Ik werd bijna omver gelopen door veel betere lopers die niet genoeg hadden aan een pad van twee meter breed.
Ik schakelde mijn shuffle op repeat en draafde verder op iets veel te luid en veel te hard van Daft Punk.
Knalrood en wat duizelig tikte ik het verkeersbord bij mijn fiets aan. Mijn finish voor mijn eerste halfuur lopen en meteen ook mijn eerste 5. Het oude mannetje zat er nog steeds. Zijn blik gleed van mijn bezwete hoofd naar mijn benen die nog wat wiebelig aanvoelden. Laat die short maar een short zijn. De eerste 5 km stond op mijn palmares. Alle getuigen waren goed, zelfs dat verstrooide mannetje dat alleen maar naar mijn benen keek.