Dankwoordje na de ochtendspits
De ochtendspits is de laatste tijd nog zelden een mooie rechte lijn van start tot finish.
Het is een hordeloop - met horden die zich groter en kleiner maken op het moment dat je afzet om te springen - met bochten en zelf U-turns - waardoor je opeens de hele andere kant opholt dan de bedoeling was.
Maar elke dag raak ik er - op één of andere manier, en vroeg of laat - toch weer. Daarom zijn enkele bedankingen op zijn plaats.
Dankje KleineVent, de combinatie die ik aanhad toch niet zo mooi. Die beker melk was het ideale excuus om weer boven in mijn kleerkast te duiken.
Dankje deur met uitstekende spijker. De jas die ik droeg was al minstens twee jaar oud. Met de scheur ter hoogte van mijn elleboog heb ik eindelijk een reden om een nieuwe te gaan kopen.
Dankje KleineMeid, ik weet zeker dat de juffen van de voorschoolse opvang blij zijn dat hun gang weer gedweild is. Maar weet dat niemand, echt niemand, jou vraagt om je languit in de doorgang te werpen en elk pluisje met je natte neus op te snuiven. Het is geen vereiste.
Dankje meneer in de blauwe auto om keihard op uw remmen te staan. Ik zag u echt niet. Uw woest gewuif neem ik schuldbewust met me mee. Ik was al blij dat u niet toeterde. Ik ben ook blij dat u mij niet omver reed.
En gelukkig is hij er ook, tijdens de 50 kilometer lange adempauze 's morgens. Zo dat ik weer naar adem kan happen en me klaar maken voor de volgende langeafstandsloop.
3 opmerkingen:
Je kan toch alweer dankbaar zijn na het vorige bericht. Toch ook al iets, niet?
Courage bij al je volgende hordelopen.
Hihi stiekem gniffel ik omdat het deugd doet, te zien dat ik niet alleen ben. Maar ik leef met je mee!
En nu enkel nog een gaatje vinden om ook effectief een nieuwe jas te gaan kopen ;-)
Als antwoord op rustpauze dat wel mijn feestredes maar niet je blog haalde: soms wordt het wel eens te veel en rouwen ... Dat doe je volgens mij je hele leven. Volgende dinsdag is het bij ons exact 7 jaar geleden dat mijn moeder de strijd verloor.
Kom op meid!
Een reactie posten